Από τον Αποστόλη της Ελληνοφρένειας

Αλίμονο σ αυτούς που δεν αγάπησαν… τον τόπο τους. [19-04-2012]  
Όσοι έκτισαν αυτόν τον τόπο με τούβλα που κουβάλησαν τα χέρια τους, με αξίες που βρήκαν από τους προγόνους  τους, με ιδέες, ήθη, έθιμα και κάλλος, αποχωρούν. Μήπως αυτός ο τόπος, όπως έγινε δεν τους χωρούσε πια; Και τι έμεινε πίσω, πέρα απ το ανεκτίμητο έργο τους; Μια γένια που γκρέμισε τα τούβλα, ξερίζωσε τα δέντρα και τις αξίες του λαού. Μια γενιά που κατεδάφισε ελπίδες, όνειρα και κατακτήσεις. Μια γενιά που έχτισε πολυώροφα εκτρώματα με τέντες πράσινες και πορτοκαλί  που κρύβουν τον ήλιο. Πώς να ονειρευτείς όταν δεν βλέπεις ουρανό;
Η πλατεία του κέντρου έπαψε να ναι στρόγγυλη, ο καφές σταμάτησε να ναι ελληνικός, το τραμ δεν είναι πια ανοιχτό και οι πόρτες μας είναι κλειστές και τριπλοκλειδωμένες, όπως και οι αλήθειες μας. Μας βόλεψαν οι έτοιμες αλήθειες που υιοθετήσαμε και αργά καταλάβαμε πως ήταν ψέματα. Ανοιγόμαστε ελάχιστα και μόνο όταν αισθανόμαστε ασφαλές το περιβάλλον, εκφραζόμαστε φτωχά, δημιουργούμε τίποτα.
Πονηρέψαμε και χάσαμε την αθωότητα της ψυχής και των συναισθημάτων μας. Η αισθητική μας χάλασε. Θυμάται κανείς τι μας άφησαν οι ποιητές; Πόση βενζίνη, για να ξανασηκωθεί ένας λαός στο πόδια του, μπορεί να του δώσει το έργο του Ρίτσου που γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, θα πει κάποιος.  Ανεξάντλητη. Αρκεί να το διαβάσει και να νιώσει την αγνότητα με την οποία γράφτηκε. Κι όμως, υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν ίχνος πονηριάς μέσα τους και για καλή μας τύχη κάποιοι μας τα άφησαν κληρονομιά. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την αποδοχή της όμως;
Ποιός έχει να απαντήσει σ αυτούς τους στίχους, που βγήκαν απ τη γάργαρη φωνή του Ξυλούρη κάποτε; ‘’Αγρίμια κι αγριμάκια μου, λάφια μου μερωμένα, πέστε μου πού'ναι οι τόποι σας, πού'ναι τα χειμαδιά σας;’’. Ξεσυγγενέψαμε και αγριέψαμε. Όμως, όσο κι αν δείχνει τα δόντια του το πρόβατο, το Πάσχα αρνί θα φαγωθεί.
Θυμάται κανείς τις μελωδίες των παιδικών του χρόνων; Το Πάσχα δεν είχαμε σιντί-πλέιερ και σιντί από εφημερίδες κι όμως γλέντι γινότανε. Τραγουδούσαμε όλοι και οι φωνές ακούγονταν σαν μια. Και χωρίς παραφωνία. Τραγούδι λέγαμε ριζίτικο γιατί δεν ξεχνούσαμε τις ρίζες μας, τραγούδι λέγαμε αληθινό γιατί είχαμε αλήθεια και ποτέ δεν ξεχνιόμασταν. Πατάγαμε χορό που δεν είχε σταματημό. Χορό λαϊκό γιατί τότε ήμασταν λαός, χορό παραδοσιακό γιατί είχαμε παράδοση, χορό νησιωτικό γιατί μας ξύπναγε η αλμύρα απ τα νερά μας. Ποτέ δε χάναμε τα βήματα, όχι στο χορό, εκεί ήταν δεδομένο ότι δε θα τα χάσουμε και το κεφάλι κοιτούσε πάντα ψηλά δεν έψαχνε τα βήματα, τα πόδια τρέχαν μόνα τους και ρυθμικά. Γελάγαμε.
Δε χάναμε τα βήματα ούτε μετά, που χε τελειώσει ο συρτός. Ξέραμε που πατάμε. Γιατί είχαμε σταθερές, δε ψάχναμε τις ευκολίες. Κι όμως, ήρθαν οι ευκολίες και τα ψέματα και μας βρήκαν. Μας βρήκαν τα μεγάλα λόγια, οι υπεύθυνες υποσχέσεις από τα υπεύθυνα στόματα, οι φλούδες (και όχι φρούδες) ελπίδες που τις πατήσαμε με επιτυχία.
Κι ύστερα ήρθαν κι οι ‘’θεοί’’ που τρύπωσαν στα σπίτια μας μέσα από ένα κουτί. Τόσο ύπουλα. Χαμπάρι δεν πήραμε. Θεοποιήσαμε το σκουπίδι και το τίποτα. Την κατάντια του ο λαός δεν αρκεί να την καταλαβαίνει όταν φτάνει να ζει με 400ευρώ. Κατάντια είναι που πάψαμε να μας εμπνέουν Σεφέρηδες και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε μικρούτσικους. Αντιγράψαμε όλοι τους χειρότερους εαυτούς μας και αναπαράγαμε την αηδία.
Και το χειρότερο; Όλο αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό. Περνάει απαρατήρητο στην κάθε μέρα μας. Κι είχε δίκιο σε αυτό που είχε πει κάποτε ο Χατζιδάκις σε μια από τις εκπομπές του στο τρίτο πρόγραμμα, ‘’Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει’’. Κι εμείς έχουμε πάψει να το φοβόμαστε από καιρό. Δε μας τρομάζει το κιτς, δε μας αηδιάζει το σάπιο, δε μας κουφαίνει η παραφωνία. Είμαστε τόσο μάγκας λαός που έχουμε κάνει κι ένα βήμα παραπέρα. Επικροτούμε και υπέρ-προβάλουμε την ασχήμια. Γίναμε η παραφωνία.
Φύγαν πολλοί τον τελευταίο καιρό, φύγαν όμως ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Γιατί; Γιατί έζησαν ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Εμείς θα φύγουμε σκλαβωμένοι αναξιοπρεπείς αφήνοντας πίσω τη βροντερή μας σάπια ύπαρξη;
Αν η παράδοση μας πια, είναι να θάβουμε τον τόπο μας και τις ζωές μας, εμείς θα βυσσοδομήσουμε πάνω στην παράδοση. Σε τούτη τη γη που την πατούμε, όλοι μέσα ΔΕΝ θα μπούμε. Με το φόβο το γλεντάμε και χορεύουμε. Δεν ημερεύουμε. Αντρειεύουμε!
Ας ελπίσουμε λοιπόν, πολύ γρήγορα να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απαντήσεις. Μέχρι τότε, την απάντηση στην ερώτηση του, θα τη δώσει ο ίδιος ο Ξυλούρης:
Γκρεμνά'ναι εμάς οι τόποι μας, λέσκες τα χειμαδιά μας,
τα σπηλιαράκια του βουνού είναι τα γονικά μας.

Καλή επιστροφή… στα σπηλιαρακια του βουνού που ναι τα γονικά μας. Από κει θα ξεκινήσουμε.
Αποστόλης Μπ.

ΣΗΜΕΡΑ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012 ΕΦΥΓΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

Τα λόγια είναι λίγα για τον μεγάλο καλλιτέχνη και άνθρωπο. Εδώ η τελευταία του συνέντευξη στο aimi.gr http://kafeneio-gr.blogspot.com/2012/04/blog-post_4614.html

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ


ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ*

Εδώ και δυο χρόνια η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πρότυπο πειραματικό εργαστήρι κοινωνικής μηχανικής της Τρόικας. Για τη σύνθεση του κατάλληλου «μίγματος» πολιτικών μόνιμης λιτότητας και βίαιης «υποτίμησης» της ζωής των ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη και αποτελεσματικής χειραγώγησης της εργαζόμενης πλειοψηφίας των κοινωνιών της. Για να συντελεστεί, εν μέσω κρίσης, μια πρωτοφανής στην ιστορία αναδιανομή αξίας: Από τους «κάτω» στους «πάνω». Από όλες τις σφαίρες της οικονομίας προς τις χρηματοπιστωτικές «αγορές». Από τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες της ευρωπεριφέρειας προς τις ισχυρότερες, ιδιαίτερα τη Γερμανία.

Κι ενώ η ακολουθούμενη πολιτική, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. κι' ενός αστερισμού μικρότερων κομμάτων, εξακολουθεί να εμφανίζεται ως «μονόδρομος», το κεντρικό προς απάντηση ερώτημα είναι: Μπορεί ν΄ ανατραπεί αυτή η πολιτική; Γιατί τίποτα λιγότερο από την ανατροπή της δεν είναι σε θέση να σταματήσει το κοινωνικό ολοκαύτωμα της χώρας και των ανθρώπων της. Και ακόμα παραπέρα: Με ποιους όρους μπορεί να γίνει αυτό πραγματικότητα;

Τα κόμματα της Αριστεράς απαντούν το καθένα καταφατικά. Προτάσσουν όμως διεξόδους με υπερτονισμό των υπαρκτών στρατηγικών διαφορών τους. Αρνούνται έτσι μέχρι σήμερα ν΄ αναγνωρίσουν αυτό που κατανοούν πλέον οι περισσότεροι απ΄ τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους: Ότι κανένα κόμμα της Αριστεράς, όσο και με όποια συνθήματα και να απευθύνεται στο λαό αναζητώντας την προνομιακή στήριξη του, δεν είναι σε θέση να απελευθερώσει την αναγκαία κοινωνική δυναμική από μόνο του. Ότι στο ύψος ενός τέτοιου καθήκοντος μπορεί να αρθεί μόνο το πιο πλατύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων - με τις συνασπισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στον πυρήνα του.

Μπορεί όμως σήμερα να υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για έναν κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό που να «αναγνωρίζει» προγραμματικά τον πολιτικό αντίπαλο στις δυνάμεις που προκαλούν το σημερινό κοινωνικό ολοκαύτωμα; Και θα «ανακαλύπτει» στο πρόσωπο των άλλων δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Aριστεράς τον προνομιακό συνομιλητή και συναγωνιστή του; Που θα διαμορφώσει ένα συνθετικό πρόγραμμα ανατροπής αυτής της πολιτικής, ξεκινώντας από την αθέτηση πληρωμών για ουσιαστική διαγραφή του χρέους και την κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας; Που δεν θα διστάσει να συγκρουστεί με ό,τι και όποιους χρειαστεί προκειμένου να γίνει δυνατή μια εσωτερική «σεισάχθεια» και άμεσα μέτρα αναδιανομής υπέρ των εργαζόμενων, στηρίζοντας ταυτόχρονα μια παραγωγική ανασυγκρότηση φιλική στο περιβάλλον και τους εργαζόμενους και μια νέα θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Που θα αξιοποιήσει όλα τα ερείσματα αλληλεγγύης και πάλης στην Ευρώπη και στον κόσμο;

Με ένα τέτοιο πλαίσιο η συνασπισμένη Aριστερά θα μπορούσε ν' «αγκαλιάσει» χωρίς αμηχανία ή πολιτικό «σνομπισμό» τον κόσμο που σήμερα συνειδητοποιεί τις ευθύνες των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και απεγκλωβίζεται απ' το δικομματισμό. Που προσεγγίζει, ταυτόχρονα, τα αριστερά κόμματα κουβαλώντας όλες τις ψευδαισθήσεις και «κακές συνήθειες» του από τις πελατειακές σχέσεις που καθόριζαν τη σχέση του με την πολιτική.

Μπορεί να υπάρξει σήμερα ένα άμεσο πρόγραμμα και ιδέες ικανές να μετατρέψουν την οργή που σιγοκαίει σε απόφαση για μαχητική προσωπική συμμετοχή διαρκείας σε διάφορα συλλογικά πλαίσια πάλης και αλληλεγγύης μ΄ επίκεντρο την εργασία και τις ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή - που τίποτα να μη μπορεί ν΄ αναχαιτίσει;

Αυτά και άλλα ερωτήματα μπαίνουν σήμερα. Προφανώς δεν πρόκειται ν΄ απαντήσουν σ' αυτά οι επικείμενες εκλογές. Το πιθανότερο είναι ότι αυτές θα «νομιμοποιήσουν» οριακά τη σημερινή πολιτική μέσω ενός δικομματικού συνασπισμού, που θα είναι μειοψηφία στο λαό και πλειοψηφία στη Βουλή. Κι επειδή η ταυτόχρονη ενίσχυση της συνολικής δύναμης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς στη Βουλή μπορεί να εξασφαλίσει μόνο ισχυρότερη αντιπολίτευση, την ώρα που ζητούμενο δεν είναι τίποτα λιγότερο από την αποτροπή καταστροφής της χώρας, οι εργαζόμενοι, και προπαντός οι νέοι, που θα υπερψηφίσουν αριστερά κόμματα, ας μην τα εξουσιοδοτήσουν «εν λευκώ»: Ας κάνουν όσο γίνεται πιο καθαρό τι περιμένουν απ' αυτά για την, εξαιρετικά κοντινή, «επόμενη μέρα».

Το ζητούμενο για την αριστερά είναι να αποδειχτεί πολιτικά και κοινωνικά χρήσιμη. Αλλιώς, θα εξαφανιστεί κι αυτή εν μέσω μιας θάλασσας εξαθλιωμένων και ηθικοπολιτικά «τσακισμένων» ανθρώπων, κάτω απ' τη γενική επίθεση των ορδών της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας ενάντια στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, Πέμπτη 05-04-2012

Τρίτη, 3 Απριλίου 2012
Συνέντευξη Δ.Κουφοντίνα στο "ΧΩΝΙ": "Δύσμοιρη πατρίδα, διαμοιράζουν τα ιμάτιά σου, ξεσκίζουν τις σάρκες σου"


Ο "Λουκάς" της "17 Νοέμβρη", Δημήτρης Κουφοντίνας, μιλά στο "ΧΩΝΙ" και εξηγεί:

Η εξέγερση είναι μονόδρομος. Αλλιώς δεν γλιτώνουμε από αυτή την τραγωδία.

Η ανατροπή μπορεί να γίνει με ένα νέο ΕΑΜ.

- Σε παλιότερη συζήτησή μας, μου είχες πει ότι συσσωρεύεται πολύ εύφλεκτο υλικό και αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά η κοινωνία. Και μετά μπήκαμε στο μνημόνιο...

- Η διαπίστωση ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη είναι πλέον κοινός τόπος. Οι ισχυροί την τρέμουν, οι αναλυτές τους την υπολογίζουν για το φθινόπωρο, το πολύ το χειμώνα.
Εγώ όμως δεν μιλώ για έκρηξη, αλλά για την αναγκαία εξέγερση. Τη ζωογόνο εξέγερση για την κοινωνική αναγέννηση, την κάθαρση, τη λύτρωση από την τραγωδία.
Ομως το νου μας, λέω, στη σπίθα. Οι παλιές, φθαρμένες ηγεσίες μόνο βρεγμένα σπίρτα φέρνουν. Εδώ θέλει σπίθα από χέρια και ψυχές μπουρλοτιέριδων. Σπίθα, όχι από αυτές στα τελειώματα της φωτιάς, που τρεμοσβήνουν, αλλά στην καινούργια αρχή της, στο άναμμα που φουντώνει.

- Φαίνεται, όμως, πως για κάποιους η μείωση του ελλείμματος κατά 0,1 % είναι πιο σημαντική από το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας...

- Μα, δεν τους πολύ-νοιάζει το έλλειμμα. Αυτοί οι ίδιοι το τράβαγαν και το ξεχείλωναν, με τις απογραφές και τις στατιστικές απάτες τους. Για να 'χουν πρόσχημα να πετύχουν αυτό που ήθελαν εξαρχής: το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας. Βρήκαν στην κρίση τη χρυσή ευκαιρία να οδηγήσουν, με τα μνημόνια, τη χώρα στην υποτέλεια Ομως, η δική τους πατρίδα, η Ελλάδα του πλούτου, δεν καταλαβαίνει από ελλείμματα... Και, αυτοί, νιώθουν μια χαρά υπό την ξένη προστασία.


- Πιστεύεις ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή;

- Εξω το έχουν τούμπανο. Πρόσφατα, μεγάλες ξένες εφημερίδες έγραψαν "Ελλάδα, η πρώτη αποικία της EE". Εχει όνομα η αποικία, έχουν όνομα και οι αποικιοκράτες. Γερμανός είναι ο γκαουλάιτερ, Γερμανοί οι επίτροποι των υπουργείων, Γερμανοί ακόμα και οι αστυνομικοί που ήρθαν να καθοδηγήσουν τις εγχώριες υπηρεσίες -με επικαιροποιημένα τα σχέδια από την παλιά κατοχή, φαντάζομαι. Γερμανικός είναι ο οικονομικός και πολιτικός σχεδιασμός για τον τόπο, μέσα στην γερμανική Ευρώπη. Μερίδιο στη λεία διεκδικούν και οι Ολλανδοί, οι Γάλλοι, οι ΗΠΑ που κρατούν παραδοσιακά βασιλική μερίδα, ενώ συνωστίζονται στη σειρά και άλλοι μουστερίδες. Δύσμοιρη πατρίδα, διαμοιράζουν τα ιμάτιά σου, ξεσκίζουν τις σάρκες σου.


- Πολλές φορές, παρακολουθώ τα δελτία των οκτώ και μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι για το καλό μας να μειωθεί ο μισθός μας. Τι θα τους έλεγες αν σε είχαν καλεσμένο;

- Θέλουν να πουν "για το καλό ΜΑΣ να μειωθεί ο μισθός ΣΑΣ". Είδες όμως πώς καμώνονται τους θλιμμένους, πόσο κατανοούν τον πόνο μας; Τι υποκρισία! Θα χρειαζόταν η πένα ενός Μπαλζάκ για να περιγράψει αυτές τις αποθήκες δηλητηρίου, αυτό το βαρύ πυροβολικό της τρόικας και των εγχώριων νταβατζήδων.
- Οι νέοι δεν βρίσκουν, πλέον, ούτε το βασικό στην Ελλάδα και αναγκάζονται να φύγουν. Το μέλλον μας ξενιτεύεται. Τι σόι «ανάπτυξη» είναι αυτή;
- Ποια ανάπτυξη; Το γερμανικό επενδυτικό σχέδιο για την Ελλάδα, με συμφωνία των άλλων ανταγωνιστών - συνεταίρων τους όπως οι ΗΠΑ, προβλέπει το διαμελισμό της χώρας σε κινεζοποιημένες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Την αποανάπτυξη, με εξευτελισμό των μισθών, πρόσθετη μείωση του ΑΕΠ κατά 15%-20%, καταστροφή των υποδομών και των οικονομικών εργαλείων που είναι αναγκαία για την αυτοδύναμη ανάπτυξη, απόσυρση του κράτους από τις υπηρεσίες πρόνοιας, ασφάλισης, παιδείας, υγείας, συστηματικό αποδεκατισμό των μικρομεσαίων, προσανατολισμό των αγροτών στην καλλιέργεια φωτοβολταϊκών. Και, ως αποκορύφωμα, τον εκπατρισμό των νέων, ιδιαίτερα των πιo μορφωμένων, με προτίμηση στα καλύτερα βιογραφικά. Εμελλε να ξαναζήσει αυτός ο τόπος ξεριζωμούς, ξενιτιά, τα έρημα τα ξένα.
Οχι μόνο τα κόμματα και τα ΜΜΕ, όχι μόνο η πρόσοψη, αλλά ολόκληρο το χρεοκοπημένο ιστορικά σύστημα που ευθύνεται για την υποτέλεια, τη γενοκτονία και την καταστροφή είναι ανάγκη να ανατραπεί.
Η ανατροπή αυτή μπορεί να γίνει μόνο από ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο πολύ-μορφης δράσης, αντίστοιχο με το ΕΑΜ της παλιάς κατοχής. Μέτωπο εθνικής αλλά και κοινωνικής απελευθέρωσης, με την αντίστοιχη οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των εμβρυακών μορφών λαϊκής εξουσίας. Μόνο σ' αυτόν τον αγώνα θα ενωθεί πραγματικά η κοινωνία, θα αποκατασταθεί ανθρωποκεντρικά ο διαλυμένος κοινωνικός ιστός, θα αποτραπεί η ιστορική καταστροφή.
Είναι στο χέρι μας. Ή θα υποκύψουμε στον τρόμο, θα αποζητήσουμε την προστασία των ισχυρών και μια άθλια επιβίωση δίχως περηφάνια και ελπίδα. Ή θα παλέψουμε ενωμένοι με πάθος, φλόγα, σύνεση και σχέδιο, στον μόνο μονόδρομο της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας