Από τον Αποστόλη της Ελληνοφρένειας

Αλίμονο σ αυτούς που δεν αγάπησαν… τον τόπο τους. [19-04-2012]  
Όσοι έκτισαν αυτόν τον τόπο με τούβλα που κουβάλησαν τα χέρια τους, με αξίες που βρήκαν από τους προγόνους  τους, με ιδέες, ήθη, έθιμα και κάλλος, αποχωρούν. Μήπως αυτός ο τόπος, όπως έγινε δεν τους χωρούσε πια; Και τι έμεινε πίσω, πέρα απ το ανεκτίμητο έργο τους; Μια γένια που γκρέμισε τα τούβλα, ξερίζωσε τα δέντρα και τις αξίες του λαού. Μια γενιά που κατεδάφισε ελπίδες, όνειρα και κατακτήσεις. Μια γενιά που έχτισε πολυώροφα εκτρώματα με τέντες πράσινες και πορτοκαλί  που κρύβουν τον ήλιο. Πώς να ονειρευτείς όταν δεν βλέπεις ουρανό;
Η πλατεία του κέντρου έπαψε να ναι στρόγγυλη, ο καφές σταμάτησε να ναι ελληνικός, το τραμ δεν είναι πια ανοιχτό και οι πόρτες μας είναι κλειστές και τριπλοκλειδωμένες, όπως και οι αλήθειες μας. Μας βόλεψαν οι έτοιμες αλήθειες που υιοθετήσαμε και αργά καταλάβαμε πως ήταν ψέματα. Ανοιγόμαστε ελάχιστα και μόνο όταν αισθανόμαστε ασφαλές το περιβάλλον, εκφραζόμαστε φτωχά, δημιουργούμε τίποτα.
Πονηρέψαμε και χάσαμε την αθωότητα της ψυχής και των συναισθημάτων μας. Η αισθητική μας χάλασε. Θυμάται κανείς τι μας άφησαν οι ποιητές; Πόση βενζίνη, για να ξανασηκωθεί ένας λαός στο πόδια του, μπορεί να του δώσει το έργο του Ρίτσου που γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, θα πει κάποιος.  Ανεξάντλητη. Αρκεί να το διαβάσει και να νιώσει την αγνότητα με την οποία γράφτηκε. Κι όμως, υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν ίχνος πονηριάς μέσα τους και για καλή μας τύχη κάποιοι μας τα άφησαν κληρονομιά. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την αποδοχή της όμως;
Ποιός έχει να απαντήσει σ αυτούς τους στίχους, που βγήκαν απ τη γάργαρη φωνή του Ξυλούρη κάποτε; ‘’Αγρίμια κι αγριμάκια μου, λάφια μου μερωμένα, πέστε μου πού'ναι οι τόποι σας, πού'ναι τα χειμαδιά σας;’’. Ξεσυγγενέψαμε και αγριέψαμε. Όμως, όσο κι αν δείχνει τα δόντια του το πρόβατο, το Πάσχα αρνί θα φαγωθεί.
Θυμάται κανείς τις μελωδίες των παιδικών του χρόνων; Το Πάσχα δεν είχαμε σιντί-πλέιερ και σιντί από εφημερίδες κι όμως γλέντι γινότανε. Τραγουδούσαμε όλοι και οι φωνές ακούγονταν σαν μια. Και χωρίς παραφωνία. Τραγούδι λέγαμε ριζίτικο γιατί δεν ξεχνούσαμε τις ρίζες μας, τραγούδι λέγαμε αληθινό γιατί είχαμε αλήθεια και ποτέ δεν ξεχνιόμασταν. Πατάγαμε χορό που δεν είχε σταματημό. Χορό λαϊκό γιατί τότε ήμασταν λαός, χορό παραδοσιακό γιατί είχαμε παράδοση, χορό νησιωτικό γιατί μας ξύπναγε η αλμύρα απ τα νερά μας. Ποτέ δε χάναμε τα βήματα, όχι στο χορό, εκεί ήταν δεδομένο ότι δε θα τα χάσουμε και το κεφάλι κοιτούσε πάντα ψηλά δεν έψαχνε τα βήματα, τα πόδια τρέχαν μόνα τους και ρυθμικά. Γελάγαμε.
Δε χάναμε τα βήματα ούτε μετά, που χε τελειώσει ο συρτός. Ξέραμε που πατάμε. Γιατί είχαμε σταθερές, δε ψάχναμε τις ευκολίες. Κι όμως, ήρθαν οι ευκολίες και τα ψέματα και μας βρήκαν. Μας βρήκαν τα μεγάλα λόγια, οι υπεύθυνες υποσχέσεις από τα υπεύθυνα στόματα, οι φλούδες (και όχι φρούδες) ελπίδες που τις πατήσαμε με επιτυχία.
Κι ύστερα ήρθαν κι οι ‘’θεοί’’ που τρύπωσαν στα σπίτια μας μέσα από ένα κουτί. Τόσο ύπουλα. Χαμπάρι δεν πήραμε. Θεοποιήσαμε το σκουπίδι και το τίποτα. Την κατάντια του ο λαός δεν αρκεί να την καταλαβαίνει όταν φτάνει να ζει με 400ευρώ. Κατάντια είναι που πάψαμε να μας εμπνέουν Σεφέρηδες και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε μικρούτσικους. Αντιγράψαμε όλοι τους χειρότερους εαυτούς μας και αναπαράγαμε την αηδία.
Και το χειρότερο; Όλο αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό. Περνάει απαρατήρητο στην κάθε μέρα μας. Κι είχε δίκιο σε αυτό που είχε πει κάποτε ο Χατζιδάκις σε μια από τις εκπομπές του στο τρίτο πρόγραμμα, ‘’Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει’’. Κι εμείς έχουμε πάψει να το φοβόμαστε από καιρό. Δε μας τρομάζει το κιτς, δε μας αηδιάζει το σάπιο, δε μας κουφαίνει η παραφωνία. Είμαστε τόσο μάγκας λαός που έχουμε κάνει κι ένα βήμα παραπέρα. Επικροτούμε και υπέρ-προβάλουμε την ασχήμια. Γίναμε η παραφωνία.
Φύγαν πολλοί τον τελευταίο καιρό, φύγαν όμως ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Γιατί; Γιατί έζησαν ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Εμείς θα φύγουμε σκλαβωμένοι αναξιοπρεπείς αφήνοντας πίσω τη βροντερή μας σάπια ύπαρξη;
Αν η παράδοση μας πια, είναι να θάβουμε τον τόπο μας και τις ζωές μας, εμείς θα βυσσοδομήσουμε πάνω στην παράδοση. Σε τούτη τη γη που την πατούμε, όλοι μέσα ΔΕΝ θα μπούμε. Με το φόβο το γλεντάμε και χορεύουμε. Δεν ημερεύουμε. Αντρειεύουμε!
Ας ελπίσουμε λοιπόν, πολύ γρήγορα να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απαντήσεις. Μέχρι τότε, την απάντηση στην ερώτηση του, θα τη δώσει ο ίδιος ο Ξυλούρης:
Γκρεμνά'ναι εμάς οι τόποι μας, λέσκες τα χειμαδιά μας,
τα σπηλιαράκια του βουνού είναι τα γονικά μας.

Καλή επιστροφή… στα σπηλιαρακια του βουνού που ναι τα γονικά μας. Από κει θα ξεκινήσουμε.
Αποστόλης Μπ.

ΣΗΜΕΡΑ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012 ΕΦΥΓΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ

Τα λόγια είναι λίγα για τον μεγάλο καλλιτέχνη και άνθρωπο. Εδώ η τελευταία του συνέντευξη στο aimi.gr http://kafeneio-gr.blogspot.com/2012/04/blog-post_4614.html

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ


ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ*

Εδώ και δυο χρόνια η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πρότυπο πειραματικό εργαστήρι κοινωνικής μηχανικής της Τρόικας. Για τη σύνθεση του κατάλληλου «μίγματος» πολιτικών μόνιμης λιτότητας και βίαιης «υποτίμησης» της ζωής των ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη και αποτελεσματικής χειραγώγησης της εργαζόμενης πλειοψηφίας των κοινωνιών της. Για να συντελεστεί, εν μέσω κρίσης, μια πρωτοφανής στην ιστορία αναδιανομή αξίας: Από τους «κάτω» στους «πάνω». Από όλες τις σφαίρες της οικονομίας προς τις χρηματοπιστωτικές «αγορές». Από τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες της ευρωπεριφέρειας προς τις ισχυρότερες, ιδιαίτερα τη Γερμανία.

Κι ενώ η ακολουθούμενη πολιτική, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. κι' ενός αστερισμού μικρότερων κομμάτων, εξακολουθεί να εμφανίζεται ως «μονόδρομος», το κεντρικό προς απάντηση ερώτημα είναι: Μπορεί ν΄ ανατραπεί αυτή η πολιτική; Γιατί τίποτα λιγότερο από την ανατροπή της δεν είναι σε θέση να σταματήσει το κοινωνικό ολοκαύτωμα της χώρας και των ανθρώπων της. Και ακόμα παραπέρα: Με ποιους όρους μπορεί να γίνει αυτό πραγματικότητα;

Τα κόμματα της Αριστεράς απαντούν το καθένα καταφατικά. Προτάσσουν όμως διεξόδους με υπερτονισμό των υπαρκτών στρατηγικών διαφορών τους. Αρνούνται έτσι μέχρι σήμερα ν΄ αναγνωρίσουν αυτό που κατανοούν πλέον οι περισσότεροι απ΄ τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους: Ότι κανένα κόμμα της Αριστεράς, όσο και με όποια συνθήματα και να απευθύνεται στο λαό αναζητώντας την προνομιακή στήριξη του, δεν είναι σε θέση να απελευθερώσει την αναγκαία κοινωνική δυναμική από μόνο του. Ότι στο ύψος ενός τέτοιου καθήκοντος μπορεί να αρθεί μόνο το πιο πλατύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων - με τις συνασπισμένες δυνάμεις της Αριστεράς στον πυρήνα του.

Μπορεί όμως σήμερα να υπάρξουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για έναν κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό που να «αναγνωρίζει» προγραμματικά τον πολιτικό αντίπαλο στις δυνάμεις που προκαλούν το σημερινό κοινωνικό ολοκαύτωμα; Και θα «ανακαλύπτει» στο πρόσωπο των άλλων δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Aριστεράς τον προνομιακό συνομιλητή και συναγωνιστή του; Που θα διαμορφώσει ένα συνθετικό πρόγραμμα ανατροπής αυτής της πολιτικής, ξεκινώντας από την αθέτηση πληρωμών για ουσιαστική διαγραφή του χρέους και την κρατικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας; Που δεν θα διστάσει να συγκρουστεί με ό,τι και όποιους χρειαστεί προκειμένου να γίνει δυνατή μια εσωτερική «σεισάχθεια» και άμεσα μέτρα αναδιανομής υπέρ των εργαζόμενων, στηρίζοντας ταυτόχρονα μια παραγωγική ανασυγκρότηση φιλική στο περιβάλλον και τους εργαζόμενους και μια νέα θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Που θα αξιοποιήσει όλα τα ερείσματα αλληλεγγύης και πάλης στην Ευρώπη και στον κόσμο;

Με ένα τέτοιο πλαίσιο η συνασπισμένη Aριστερά θα μπορούσε ν' «αγκαλιάσει» χωρίς αμηχανία ή πολιτικό «σνομπισμό» τον κόσμο που σήμερα συνειδητοποιεί τις ευθύνες των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και απεγκλωβίζεται απ' το δικομματισμό. Που προσεγγίζει, ταυτόχρονα, τα αριστερά κόμματα κουβαλώντας όλες τις ψευδαισθήσεις και «κακές συνήθειες» του από τις πελατειακές σχέσεις που καθόριζαν τη σχέση του με την πολιτική.

Μπορεί να υπάρξει σήμερα ένα άμεσο πρόγραμμα και ιδέες ικανές να μετατρέψουν την οργή που σιγοκαίει σε απόφαση για μαχητική προσωπική συμμετοχή διαρκείας σε διάφορα συλλογικά πλαίσια πάλης και αλληλεγγύης μ΄ επίκεντρο την εργασία και τις ανάγκες για αξιοπρεπή ζωή - που τίποτα να μη μπορεί ν΄ αναχαιτίσει;

Αυτά και άλλα ερωτήματα μπαίνουν σήμερα. Προφανώς δεν πρόκειται ν΄ απαντήσουν σ' αυτά οι επικείμενες εκλογές. Το πιθανότερο είναι ότι αυτές θα «νομιμοποιήσουν» οριακά τη σημερινή πολιτική μέσω ενός δικομματικού συνασπισμού, που θα είναι μειοψηφία στο λαό και πλειοψηφία στη Βουλή. Κι επειδή η ταυτόχρονη ενίσχυση της συνολικής δύναμης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς στη Βουλή μπορεί να εξασφαλίσει μόνο ισχυρότερη αντιπολίτευση, την ώρα που ζητούμενο δεν είναι τίποτα λιγότερο από την αποτροπή καταστροφής της χώρας, οι εργαζόμενοι, και προπαντός οι νέοι, που θα υπερψηφίσουν αριστερά κόμματα, ας μην τα εξουσιοδοτήσουν «εν λευκώ»: Ας κάνουν όσο γίνεται πιο καθαρό τι περιμένουν απ' αυτά για την, εξαιρετικά κοντινή, «επόμενη μέρα».

Το ζητούμενο για την αριστερά είναι να αποδειχτεί πολιτικά και κοινωνικά χρήσιμη. Αλλιώς, θα εξαφανιστεί κι αυτή εν μέσω μιας θάλασσας εξαθλιωμένων και ηθικοπολιτικά «τσακισμένων» ανθρώπων, κάτω απ' τη γενική επίθεση των ορδών της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής βαρβαρότητας ενάντια στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, Πέμπτη 05-04-2012

Τρίτη, 3 Απριλίου 2012
Συνέντευξη Δ.Κουφοντίνα στο "ΧΩΝΙ": "Δύσμοιρη πατρίδα, διαμοιράζουν τα ιμάτιά σου, ξεσκίζουν τις σάρκες σου"


Ο "Λουκάς" της "17 Νοέμβρη", Δημήτρης Κουφοντίνας, μιλά στο "ΧΩΝΙ" και εξηγεί:

Η εξέγερση είναι μονόδρομος. Αλλιώς δεν γλιτώνουμε από αυτή την τραγωδία.

Η ανατροπή μπορεί να γίνει με ένα νέο ΕΑΜ.

- Σε παλιότερη συζήτησή μας, μου είχες πει ότι συσσωρεύεται πολύ εύφλεκτο υλικό και αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά η κοινωνία. Και μετά μπήκαμε στο μνημόνιο...

- Η διαπίστωση ότι έρχεται κοινωνική έκρηξη είναι πλέον κοινός τόπος. Οι ισχυροί την τρέμουν, οι αναλυτές τους την υπολογίζουν για το φθινόπωρο, το πολύ το χειμώνα.
Εγώ όμως δεν μιλώ για έκρηξη, αλλά για την αναγκαία εξέγερση. Τη ζωογόνο εξέγερση για την κοινωνική αναγέννηση, την κάθαρση, τη λύτρωση από την τραγωδία.
Ομως το νου μας, λέω, στη σπίθα. Οι παλιές, φθαρμένες ηγεσίες μόνο βρεγμένα σπίρτα φέρνουν. Εδώ θέλει σπίθα από χέρια και ψυχές μπουρλοτιέριδων. Σπίθα, όχι από αυτές στα τελειώματα της φωτιάς, που τρεμοσβήνουν, αλλά στην καινούργια αρχή της, στο άναμμα που φουντώνει.

- Φαίνεται, όμως, πως για κάποιους η μείωση του ελλείμματος κατά 0,1 % είναι πιο σημαντική από το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας...

- Μα, δεν τους πολύ-νοιάζει το έλλειμμα. Αυτοί οι ίδιοι το τράβαγαν και το ξεχείλωναν, με τις απογραφές και τις στατιστικές απάτες τους. Για να 'χουν πρόσχημα να πετύχουν αυτό που ήθελαν εξαρχής: το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας. Βρήκαν στην κρίση τη χρυσή ευκαιρία να οδηγήσουν, με τα μνημόνια, τη χώρα στην υποτέλεια Ομως, η δική τους πατρίδα, η Ελλάδα του πλούτου, δεν καταλαβαίνει από ελλείμματα... Και, αυτοί, νιώθουν μια χαρά υπό την ξένη προστασία.


- Πιστεύεις ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή;

- Εξω το έχουν τούμπανο. Πρόσφατα, μεγάλες ξένες εφημερίδες έγραψαν "Ελλάδα, η πρώτη αποικία της EE". Εχει όνομα η αποικία, έχουν όνομα και οι αποικιοκράτες. Γερμανός είναι ο γκαουλάιτερ, Γερμανοί οι επίτροποι των υπουργείων, Γερμανοί ακόμα και οι αστυνομικοί που ήρθαν να καθοδηγήσουν τις εγχώριες υπηρεσίες -με επικαιροποιημένα τα σχέδια από την παλιά κατοχή, φαντάζομαι. Γερμανικός είναι ο οικονομικός και πολιτικός σχεδιασμός για τον τόπο, μέσα στην γερμανική Ευρώπη. Μερίδιο στη λεία διεκδικούν και οι Ολλανδοί, οι Γάλλοι, οι ΗΠΑ που κρατούν παραδοσιακά βασιλική μερίδα, ενώ συνωστίζονται στη σειρά και άλλοι μουστερίδες. Δύσμοιρη πατρίδα, διαμοιράζουν τα ιμάτιά σου, ξεσκίζουν τις σάρκες σου.


- Πολλές φορές, παρακολουθώ τα δελτία των οκτώ και μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι για το καλό μας να μειωθεί ο μισθός μας. Τι θα τους έλεγες αν σε είχαν καλεσμένο;

- Θέλουν να πουν "για το καλό ΜΑΣ να μειωθεί ο μισθός ΣΑΣ". Είδες όμως πώς καμώνονται τους θλιμμένους, πόσο κατανοούν τον πόνο μας; Τι υποκρισία! Θα χρειαζόταν η πένα ενός Μπαλζάκ για να περιγράψει αυτές τις αποθήκες δηλητηρίου, αυτό το βαρύ πυροβολικό της τρόικας και των εγχώριων νταβατζήδων.
- Οι νέοι δεν βρίσκουν, πλέον, ούτε το βασικό στην Ελλάδα και αναγκάζονται να φύγουν. Το μέλλον μας ξενιτεύεται. Τι σόι «ανάπτυξη» είναι αυτή;
- Ποια ανάπτυξη; Το γερμανικό επενδυτικό σχέδιο για την Ελλάδα, με συμφωνία των άλλων ανταγωνιστών - συνεταίρων τους όπως οι ΗΠΑ, προβλέπει το διαμελισμό της χώρας σε κινεζοποιημένες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Την αποανάπτυξη, με εξευτελισμό των μισθών, πρόσθετη μείωση του ΑΕΠ κατά 15%-20%, καταστροφή των υποδομών και των οικονομικών εργαλείων που είναι αναγκαία για την αυτοδύναμη ανάπτυξη, απόσυρση του κράτους από τις υπηρεσίες πρόνοιας, ασφάλισης, παιδείας, υγείας, συστηματικό αποδεκατισμό των μικρομεσαίων, προσανατολισμό των αγροτών στην καλλιέργεια φωτοβολταϊκών. Και, ως αποκορύφωμα, τον εκπατρισμό των νέων, ιδιαίτερα των πιo μορφωμένων, με προτίμηση στα καλύτερα βιογραφικά. Εμελλε να ξαναζήσει αυτός ο τόπος ξεριζωμούς, ξενιτιά, τα έρημα τα ξένα.
Οχι μόνο τα κόμματα και τα ΜΜΕ, όχι μόνο η πρόσοψη, αλλά ολόκληρο το χρεοκοπημένο ιστορικά σύστημα που ευθύνεται για την υποτέλεια, τη γενοκτονία και την καταστροφή είναι ανάγκη να ανατραπεί.
Η ανατροπή αυτή μπορεί να γίνει μόνο από ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο πολύ-μορφης δράσης, αντίστοιχο με το ΕΑΜ της παλιάς κατοχής. Μέτωπο εθνικής αλλά και κοινωνικής απελευθέρωσης, με την αντίστοιχη οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των εμβρυακών μορφών λαϊκής εξουσίας. Μόνο σ' αυτόν τον αγώνα θα ενωθεί πραγματικά η κοινωνία, θα αποκατασταθεί ανθρωποκεντρικά ο διαλυμένος κοινωνικός ιστός, θα αποτραπεί η ιστορική καταστροφή.
Είναι στο χέρι μας. Ή θα υποκύψουμε στον τρόμο, θα αποζητήσουμε την προστασία των ισχυρών και μια άθλια επιβίωση δίχως περηφάνια και ελπίδα. Ή θα παλέψουμε ενωμένοι με πάθος, φλόγα, σύνεση και σχέδιο, στον μόνο μονόδρομο της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας

Από τον Στάθη στον Ενικό

Στο Ειδικό Δικαστήριο των Εκλογών...

Πρώτη καταχώρηση: 29/03/2012


Κεραυνός του Αλμούνια, αλλά στα ΜΜΕ της Διαπλοκής το θέμα εξαερώθηκε ή πέρασε στα ψιλά, μόνον ο Real FM χθες, η «Αυριανή» και οι εφημερίδες της Αριστεράς
του έδωσαν την προβολή που θα έπρεπε.

Απ’ όσα λοιπόν δήλωσε ο πρώην επίτροπος, οι χειρισμοί Παπακωνσταντίνου στην αριθμητική του ελλείμματος δεν έγιναν κάτω από κάποιον ευρωπαϊκό καταναγκασμό αλλά εξ ιδίας βουλήσεως του ανδρός-τόμπολα!

Εξ αυτού προκύπτουν δύο τινά: α) Το «δίδυμο της συμφοράς», Γιωργάκης και Παπακωνσταντίνου, διόγκωσαν επίτηδες το έλλειμμα που τους παρέδωσε η Ν.Δ., ώστε στη συνέχεια να φανεί ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν να το μειώσουν δραστικά, ή β) το διόγκωσαν σκοπίμως,

ώστε η κρίση χρέους να μετατραπεί σε κρίση δανεισμού, η χώρα να οδηγηθεί εκτός αγορών (κι εντός φρενοκομείου) σε καθεστώς Κατοχής και συνεπώς λεηλασίας.

Στην πρώτη περίπτωση η Ελλάδα πληρώνει την κουτοπονηριά δύο βλακών. Στη δεύτερη, η Ελλάδα πάλι πληρώνει την (κουτο)πονηριά δύο βαλτών.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο! Πάντως ο Ταλεϋράνδος για τέτοιες περιπτώσεις έλεγε ότι «αυτό είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος».

Σε μιαν ευνομούμενη χώρα το εν λόγω δίδυμο θα παραπεμπόταν στο Ειδικό Δικαστήριο. Αλλά όχι μόνον του. Θα το ακολουθούσαν

στο ίδιο εδώλιο

όλοι όσοι στη συνέχεια εξεβίασαν τους Έλληνες και τους τρομοκράτησαν τόσο, ώστε να περάσουν (μάλιστα στα όρια της νομιμότητας) το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2, με

όλα τα γνωστά αποτελέσματα που έχουν κάνει, ώς τώρα, την Ελλάδα Ζιμπάμπουε και την πάνε για Ανθυποτανζανία.

Λέει τώρα η κυρία Μέρκελ ότι η «Γερμανία δεν ξόδεψε ούτε ένα σέντσι για τη “διάσωση” (τα εισαγωγικά δικά μας) της Ελλάδας». Κι όχι μόνον αλλά ότι προσέτι έχει κερδίσει (πάντα η Γερμανία) γύρω στα 15 δισ. ευρώ, έως τώρα, απ’ την ίδια υπόθεση.

Θα έπρεπε να έχει γίνει σεισμός.

Κι όμως! Τα δύο εντολοδόχα κόμματα (αυτά που εκτελούν τις εντολές της Τρόικας) μην έχοντας καμίαν απολύτως διαφορά μεταξύ τους (καιρό τώρα, αλλά επ’ εσχάτοις νυμφεύθησαν κιόλας εις σάρκαν μιαν) - μην

έχοντας λοιπόν ούτε διαφορές

ούτε καν προεκλογικό πρόγραμμα

προσανατολίζουν τη συζήτηση -σε προεκλογική περίοδο- σε μπαρούφες. Οπως η «απελευθέρωση» των ταξί απ’ τους ταξίτζηδες ή η δημιουργία «κλειστών εγκαταστάσεων» (ο ευφημισμός του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης) καθ’ άπασαν την επικράτεια. Περί τα 30 σε 52 νομούς!

Μάλιστα, μετέρχονται τα ίδια μέσα για να εξαγοράσουν, να εκμαυλίσουν - τα λεφτά! Οπως έκαναν με τις αγροτικές επιδοτήσεις, τσάκισαν τη γεωργική παραγωγή κι απορφάνεψαν την ύπαιθρο. Το ίδιο και τώρα - με βρώμικα λεφτά επιχειρούν

να εξαγοράσουν συνειδήσεις, να γεμίσουν τις επαρχίες με κρατούμενους, δεσμοφύλακες, οργανωμένο έγκλημα, απανθρωπιά, ρατσισμό, διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Το σχέδιο Χρυσοχοΐδη

-για μιαν ακόμα φορά ο μοιραίος αυτός άνθρωπος- εκτός από πρόχειρο, απλώς προεκλογικό και ανεφάρμοστο, δεν είναι παρά ένα ακόμα χτύπημα στη συλλογική συνείδηση μιας κοινωνίας

που καθημερινώς πληγώνεται ο αυτοσεβασμός της, η αξιοπρέπειά της και κάθε προσπάθεια να ξανασηκώσει κεφάλι προς λύσεις έντιμες, παραγωγικές, ελπιδοφόρες.

Η μιζέρια της διαχείρισης της ανθρώπινης μιζέριας από δεσμοφύλακες (μέσα) και μαφιόζους (έξω) - αυτό είναι το σχέδιο Χρυσοχοΐδη.

Και κατά τούτο μοιάζει και ταιριάζει με όλες τις λογικές και τις πρακτικές που μας εξέφεραν ώς εδώ. Είτε από κουτοπόνηρους

είτε από εκτελεστές «συμβολαίων θανάτου».



Βρώμικα λεφτά για μίζες και από μίζες.

Βρώμικα λεφτά από επιδοτήσεις.

Βρώμικα λεφτά για φοροφυγάδες.

Βρώμικα λεφτά για Διαπλεκόμενους.

Βρώμικα λεφτά για Στρατόπεδα Συγκέντρωσης.

Βρώμικα λεφτά από πετσοκομμένους μισθούς, διπλοπετσοκομμένες συντάξεις και από ειδεχθώς επαχθείς φορολογήσεις.

Βρώμικα λεφτά για ένα παράνομο κι ανήθικο χρέος.

Βρώμικα λεφτά από μια σκλαβωμένη, «ευέλικτη» κι ατιμασμένη εργασία.

Βρώμικα λεφτά απ’ το ξεπούλημα και τη λεηλασία της πατρίδας.

Πολλή βρώμα, ρε παιδιά! ακόμα και ο Βεσπασιανός που δεν του μύριζαν τα χρήματα, θα πλάνταζε, θα πάθαινε ασφυξία.

Κυρίες και κύριοι, όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε τι συμβαίνει (κι όχι μόνον τι έχει συμβεί) στη χώρα μας. Εν πρώτοις Ειδικό Δικαστήριο.

ας γίνουν οι εκλογές.

Υστερα, βλέπουμε...
Tags: ΣΤΑΘΗΣ, ΣΚΙΤΣΟ

Ένα γράμμα απο το Γιάννη Ζουγανέλη που δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr

Αγαπημένε μου φίλε, σου γράφω από την Ελλάδα.

Δεν είμαστε καλά και δε ποθούμε, βέβαια, το ίδιο και για σένα.

Η καθημερινότητά μας όσο πάει χειροτερεύει.

Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά και ονειρευόμασταν έναν κόσμο καλύτερο,

με ιδεολογία, με πίστη και αγάπη στη ζωή;

Τώρα, καμία σχέση! Η μιζέρια, πλέον, είναι κυρίαρχη.

Θυμάσαι φίλε μου που πολεμούσαμε το άδικο;

Τελικά, μας νίκησε το άδικο. Κανείς δε σέβεται κανέναν.

Αποφάσεις για τη ζωή μας, παίρνουν κάτι ξένοι.

Ξένοι με τον άνθρωπο – ξένοι με την Ελλάδα – ξένοι με τον Πολιτισμό.

Κάτι ανθρωπάκια κατευθυνόμενα από αριθμούς, σαν τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί.

Δεν ξέρω πώς τους λένε, αλλά κι αυτοί δεν ξέρουν από πού είναι. Και μου φαίνεται ότι δεν κατάγονται από πουθενά.

Οι φίλοι μας δεν περνάνε καλά, οι περισσότεροι είναι άνεργοι.

Άλλοι ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν, άλλοι δεν άντεξαν την οικογένεια από τα οικονομικά βάρη, χώρισαν και έμειναν μπακούρια.

…Βλέπεις τηλεόραση, θέλεις να τη σπάσεις, και μαζί όλες τις προβεβλημένες μούρες ψευτοπολιτικάντηδων που συνεχώς μειοδοτούν σε ξένες αποστολές.

Ανοίγεις ραδιόφωνο, εκεί να ακούσεις σκυλολόι.

Εδώ ο κόσμος χάνεται και η “ελεύθερη ραδιοφωνία” κατά το πλείστον χαριεντίζεται με ήχους τουρκομπαρόκ, και για έρωτες πλημμυρισμένους από ουίσκι και βότκα.

Ο πατέρας του Τάκη δε βγαίνει με τη σύνταξη, πάει τα μεσημέρια και τρώει στην Εκκλησία.

Η Εκκλησία καλά άσε… Τα ίδια και χειρότερα, ούτε που ακούγεται.

Θυμάσαι που μιλούσαμε για την ανάγκη να προσφερθούμε; Ξέχασέ τα. Τώρα όλοι ζητάνε.

Ζητάει το κράτος που δεν υπάρχει, ζητάει η κυβέρνηση που δεν κυβερνά, ζητάνε τα κόμματα που δεν είναι πια προπύργια της Δημοκρατίας. Ζητάνε όλοι αυτοί που σκόρπισαν τα πάντα στους πέντε ανέμους.

Και τώρα, φίλε μου, στην πατρίδα φυσά άλλος αέρας.

Αέρας – προδότης, που δεν παίρνει να στείλει στο διάολο τους καταπατητές των συνειδήσεών μας, τους άχρηστους, τους τεμπέληδες, τους ανέμπνευστους, τις καρικατούρες ανθρωπόμορφων που καταστρατηγούν την άλλοτε ποιητική καθημερινότητά μας.

Η πατρίδα, φίλε μου, παραμένει όμορφη.

Μωρέ δεν πα να την καίμε, να την μπαζώνουμε, να την βρωμίζουμε, να ασελγούμε όλοι πάνω της:

Ο ήλιος πάντα λάμπει, δεν τα ‘χει πάρει ακόμα.

Τώρα το φθινόπωρο βρέχει τόσο ωραία.

Μυρωδιές… ξέρεις…

Και μετά, πάλι ήλιος.

Οι παραλίες ομορφαίνουν, τα βουνά ομορφαίνουν, οι κάμποι;

Δεν αφήνουν τους αγρότες να φυτεύουν ό,τι θέλουν, αυτοί οι ξένοι κι αυτό.

Φίλε μου, μάλλον θα πάω σε ψυχίατρο. Έχω πια ξενοφοβία.

Θα συνεχίσω άλλη φορά. Με πιάσανε τα κλάματα.-

Ανοικτή επιστολή του Κώστα Βαξεβάνη προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο
Η πολιτική χωρίς ηθική, είναι η ηθική των τυράννων

Κύριε Βενιζέλο,

Σας απευθύνομαι για τρίτη φορά. Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί το κάνω. Άλλοι θα μιλήσουν για εμμονή. Δεν σας κρύβω πως δίστασα αρκετά πριν αποφασίσω να σας γράψω μια ακόμη επιστολή που δεν θα απαντήσετε. Μέσα στις αγιογραφίες των ημερών η επιστολή μου μπορεί να φαντάζει κουραστική και χωρίς νόημα. Αλλά το νόημα στα πράγματα, το δίνει ο καθένας με τον τρόπο του.

Σε καιρούς κρίσης οι άνθρωποι είναι περισσότερο έτοιμοι να εξαπατηθούν από το να αγανακτήσουν... Παρακολουθώ με σαρκασμό ανθρώπους που με έπαιρναν τηλέφωνο μετά τις δύο επιστολές μου για να μου προσθέσουν μια ακόμη πλευρά για τον τρόπο που πολιτευτήκατε, (περιέγραφαν όσα κάνατε «νομοθετικά τερατουργήματα») τώρα να κάνουν δηλώσεις υποστήριξής σας.

Αγωνιούν σχεδόν να αναλάβουν το δύσκολο έργο να σας σηκώσουν στα χέρια για να σας οδηγήσουν ως το θρόνο της κομματικής ηγεσίας. «Αυτή είναι η πολιτική» θα σκεφτούν πολλοί. «Όχι, δεν είναι αυτή η πολιτική» σκέφτομαι και γι’ αυτό σας γράφω. Η πολιτική χωρίς ηθική είναι η ηθική των τυράννων. Η χώρα αυτή αξίζει κάτι παραπάνω.

Ας αρχίσουμε λοιπόν και πάλι από τα εύκολα. Διατελέσατε υπουργός Πολιτισμού. Η παραμονή σας στο υπουργείο σφράγισε αυτό που τότε φάνταζε μεγάλο επίτευγμα: Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σήμερα όλοι καταλαβαίνουν πως ήταν ένα μεγάλο φαγοπότι. Με «έργα», απευθείας αναθέσεις και τηλεοπτική εθνική υπερηφάνεια. Τα σκουπίδια που ψάχνουν σήμερα πολλοί συμπολίτες μας, είναι εκείνα τα αποφάγια. Δεν έγινε ποτέ κανένας δημόσιος απολογισμός για το πόσα δισεκατομμύρια στοίχησαν οι Ολυμπιακοί. Βλέπουμε μόνο πόσο μας στοιχίζουν σήμερα. Δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό κόστος, αλλά και σε εκείνη την εικόνα του «τεμπέλη έλληνα» που φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού Τύπου. Δεν είναι τεμπέλης ο Έλληνας. Κανένας λαός δεν είναι τεμπέλικος. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις σας δηλαδή, απλώς έδιναν δισεκατομμύρια για να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες, επενδύσεις SIEMENS,υποβρύχια που έγερναν, «εκσυγχρονιστικά» έργα σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών. Και κάποια μέλη τους έπαιρναν μίζες και ανέβαιναν θέση στην πολιτική επετηρίδα του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα μας.

Το 2003 ήσασταν επίσης υπουργός Πολιτισμού. Τον Απρίλιο του 2003 υπογράψατε υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες αποχαρακτηρίζονταν από Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, δύο βιομηχανικά μνημεία της Θεσσαλονίκης. Τα εργοστάσια ΦΙΞ και ΑΛΛΑΤΙΝΗ. Και τα δύο σε περιοχές της Θεσσαλονίκης με μεγάλη αξία γης. Οι ιδιοκτήτες τους δηλαδή, οι οποίοι είχαν ήδη αποζημιωθεί για τους χαρακτηρισμούς, θα γίνονταν σκανδαλωδώς πιο πλούσιοι. Είναι χαρακτηριστικό, πως οι ιδιοκτήτες του ΑΛΛΑΤΙΝΗ είχαν πάρει δικαίωμα μεταφοράς συντελεστή και δόμησης για 110.000 τετραγωνικά μέτρα. Παρ’ όλα αυτά εσείς αποχαρακτηρίσατε τμήματα του μνημείου για να οικοδομήσει η ιδιοκτήτρια εταιρεία 5 εξαόροφες οικοδομές,1 πενταόροφη,1 μονοκατοικία και 400 θέσεις πάρκινγκ.

Παρά την αντίδραση των κατοίκων, στο πλευρό σας είχε σταθεί όλο το πολιτικό κατεστημένο της Θεσσαλονίκης (να σας θυμίσω πως η πλειονότητά του σήμερα έχει καταδικαστεί ή αντιμετωπίζει βαριές κατηγορίες). Δύο χρόνια μετά, το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, έκρινε πως οι αποχαρακτηρισμοί είναι παράνομοι. Επικαλέστηκε μάλιστα το άρθρο 24 του Συντάγματος (πώς σας διέφυγε, συνταγματολόγε αυτό;) με βάση το οποίο, ο συντελεστής δόμησης 4,2 για τα έργα αυτά ήταν πέρα από κάθε έννοια ισότητας, καθώς στην περιοχή ο πραγματικός συντελεστής ήταν μόλις 2,2. Τα έργα ευτυχώς δεν έγιναν. Το 2006, ο Γιώργος Βουλγαράκης ως υπουργός Πολιτισμού αποχαρακτήρισε και πάλι με υπουργική απόφαση το βιομηχανικό μνημείο ΑΛΛΑΤΙΝΗ. Και πάλι το Συμβούλιο της Επικρατείας με απόφασή του έκρινε παράνομη την υπουργική απόφαση. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, κάποιος λόγος θα υπάρχει, τον οποίο αγνοούμε, που έχετε εστιάσει την προσοχή σας τόσες κυβερνήσεις, και κυρίως εσείς, σε ένα οικοδομικό τετράγωνο της Θεσσαλονίκης που μπορεί σε μία νύχτα να γίνει χρυσορυχείο.

Στο σχέδιο νόμου «Νέος Οικοδομικός Κανονισμός» του ΥΠΕΚΑ, το οποίο βεβαίως εσείς υπογράφετε, και συγκεκριμένα στο άρθρο 10 ζ αναφέρεται:

«Σε περίπτωση οικοπέδων τουλάχιστον 2.000 τ.μ με απόδοση σε κοινή δημόσια χρήση του 100% του ακάλυπτου παρέχεται το εξής κίνητρο:

Αύξηση της επιτρεπόμενης δόμησης του προκύπτοντος οικοπέδου κατά 35% με προσθήκη καθ’ ύψος 30% επιπλέον του επιτρεπόμενου της περιοχής».

Συμπτωματικά, το οικόπεδο ΑΛΛΑΤΙΝΗ είναι 2600 τετραγωνικά. Το κώλυμα στην οικοδόμησή του δεν ήταν τόσο ο αποχαρακτηρισμός, όσο η αντισυνταγματική ρύθμιση για τον μεγάλο συντελεστή. Και τώρα ξαφνικά αυτό ρυθμίζεται με νόμο. Η ελληνική Βουλή θα ψηφίσει αυτό που τόσο πολύ θέλατε διακομματικά. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχουν πολλά ακόμη οικόπεδα πάνω από 2.000 τετραγωνικά μέσα σε πόλεις, για τα οποία κάνετε ολόκληρη ρύθμιση. Αν υπάρχουν, καλό θα είναι να τα ανακοινώσετε για να δούμε ποιοι επιτέλους ευνοούνται.

Και ας πάμε τώρα στα πιο δύσκολα.

Σας παρακολούθησα λίγο πριν την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου να κάνετε δηλώσεις, ότι αναζητάτε 250 εκατομμύρια τα οποία αν δεν βρίσκονταν έπρεπε να κόψουμε τις επικουρικές. Θα σας πω λοιπόν πού ήταν τα 250 εκατομμύρια που δηλώνατε πως ψάχνατε, όπως και πολλά ακόμη που εσείς ο ίδιος χαρίσατε. Όχι βέβαια στους συνταξιούχους. Διατελέσατε και υπουργός Άμυνας. Την περίοδο εκείνη γνωρίζατε πάρα πολύ καλά και από την ενημέρωση υπηρεσιακών παραγόντων, αλλά και δικαστικών αυτό που γνώριζε όλη η Ελλάδα από δημοσιεύματα. Η προμήθεια 4 γερμανικών υποβρυχίων S-214 και η επισκευή 4 ακόμη S-209 ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο με μίζες στο οποίο εμπλέκονταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και στελέχη του υπουργείου και του Πολεμικού Ναυτικού. Η Ελλάδα αποφάσισε και πάλι στο όνομα της εθνικής ανάγκης να προμηθευτεί υποβρύχια που υπήρχαν μόνο στα σχέδια σε τιμές διπλάσιες των πραγματικών. Δηλαδή χρηματοδοτήσαμε το ερευνητικό πρόγραμμα της Γερμανικής HDW,προπληρώσαμε τα υποβρύχια και τελικώς δεν παραλάβαμε παρά ένα από αυτά το οποίο και έγερνε: Το «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ» το οποίο αρνήθηκαν να παραλάβουν όλοι οι υπουργοί Άμυνας πριν από εσάς.

Οι γερμανικές Αρχές ερευνώντας το σκάνδαλο, αποκάλυψαν πως μια ομάδα Ελλήνων (και πολιτικών) έπαιρνε μίζες προκειμένου να γίνει αυτή η προμήθεια. Οι μίζες δίνονταν στους επίορκους μέσα από τον πρόγραμμα αντισταθμιστικών ωφελημάτων. Δηλαδή η γερμανική εταιρεία εμφανιζόταν να δίνει χρήματα σε ελληνικές εταιρείες για να κατασκευάσουν τμήματα του υποβρυχίου, αλλά αυτά πήγαιναν σε μίζες. Επίσης η γερμανική HDW είχε αναλάβει να αγοράσει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έναντι ευτελούς ποσού, για να μπορέσουν οι μιζαδόροι να εμφανίσουν πως αγοράζουν τα υποβρύχια για να σωθούν τα Ναυπηγεία και να μην μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι.

Στην Ελλάδα οι εισαγγελικές Αρχές ξεκίνησαν έρευνα η οποία οδηγεί στο σκαμνί 30 άτομα. Ανάμεσά τους και συνδικαλιστές του Σωματείου οι οποίοι έπαιρναν μίζες για να κάνουν συμβατά τα δικαιώματα των εργαζομένων με τα συμφέροντα όσων χρηματίζονταν. Επίσης το ΣΔΟΕ, όπως καλά γνωρίζετε, σας γνωστοποίησε ένα πόρισμα που επιβεβαίωνε πλήρως τις φήμες. Σε αυτό το πόρισμα αποκαλύπτεται πως η γερμανική εταιρεία HDW δεν πραγματοποίησε τα προγράμματα Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων που θα επέστρεφαν στην Ελλάδα 500 εκατομμύρια ευρώ. Σε έλεγχο του ΣΔΟΕ αποκαλύφθηκε πως μεγάλες εταιρείες που εμφανίζονταν ότι εισπράττουν χρήματα από την γερμανική εταιρεία για να κάνουν τμήματα των υποβρυχίων δεν το έκαναν. Πού πήγαιναν τα λεφτά; Σε μίζες, όπως έλεγαν οι γερμανικές δικαστικές Αρχές;

Γνωρίζατε ακόμη και την τραγελαφική διαπίστωση του πορίσματος ότι η Γερμανική ιδιοκτήτρια εταιρεία των Ναυπηγείων εμφάνιζε μεγάλες φορολογικές παραβάσεις και εικονικά τιμολόγια (ναι, οι Γερμανοί που μας κατηγορούν για διαφθορά). Σε ένα από αυτά τα τιμολόγια εμφανίζονται να δίνονται ποσά για «την προώθηση των εταιρικών συμφερόντων των Ελληνικών Ναυπηγείων στη Βολιβία». Μόνο που η Βολιβία δεν έχει θάλασσα για να έχουν τα Ναυπηγεία εταιρικά συμφέροντα.

Με βάση την δικαστική έρευνα σε Γερμανία και Ελλάδα, η χώρα μας μπορούσε να προσβάλει τις συμβάσεις για τα υποβρύχια, να απαιτήσει ρήτρα και αποζημιώσεις. Δεν το κάνατε. Παραλάβατε το υποβρύχιο που έγερνε και δεν παραλάμβανε κανένας υπουργός Άμυνας, αλλά κάνατε κάτι ακόμη χειρότερο. Πάλι με το πρόσχημα πως πρέπει να σωθούν οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία. Προκειμένου να «σωθούν» λοιπόν και να αγοραστεί τμήμα των Ναυπηγείων από επενδυτές του Ντουμπάι (το 30% παρέμεινε στους Γερμανούς), με τον νόμο 3885/2010 υπογράψατε μια συμφωνία παραίτησης. Την ώρα που η χώρα διαπραγματευόταν με τους Γερμανούς εσείς υπογράψατε πως το ελληνικό Δημόσιο παραιτείται ρητά των δικαιωμάτων του να εγείρει αξιώσεις που απορρέουν από τις ζημιογόνες για την περιουσία του συμβάσεις για τα υποβρύχια. Επίσης παραδίδονται «καθαρά» τα Ναυπηγεία στη νέα ιδιοκτησία, παρά το ότι ξέρατε πως υπάρχουν φορολογικές παραβάσεις, εικονικά τιμολόγια και άλλα πολλά. Και προχωρήσατε. Αποφασίσατε να αγοράσετε σε καιρό κρίσης επιπλέον δύο από τα σκανδαλώδη υποβρύχια με 515 εκατομμύρια ευρώ. Υπενθυμίζω ότι έχουμε ήδη πληρώσει το 96% των χρημάτων χωρίς να τα έχουμε παραλάβει. Δεν έχετε θέσει στη σύμβαση ούτε καν τον όρο πως θα πληρώσουμε αφού τα παραλάβουμε. Εκταμιεύετε και ποσά για να πληρωθούν. Εσείς λοιπόν ξέρετε που ήταν τα λεφτά που δήθεν ψάχνατε. Θέλετε λοιπόν τώρα να απαντήσετε γιατί χαρίσατε στους Γερμανούς πάνω από 1 δις;

Και μια που μιλάμε για την «εξυπηρέτηση» των εργαζομένων να σας θυμίσω μία ακόμη υπόθεση καρμπόν, που πάλι χαρίσατε για να μην μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι. Διατελέσατε υπουργός Ανάπτυξης. Το 1998,η καναδική εταιρεία η οποία εκμεταλλευόταν τα πετρέλαια Πρίνου-Καβάλας, σας γνωστοποίησε πως αποχωρεί από την Ελλάδα γιατί έληγε η σύμβαση εξόρυξης. Η εταιρεία με βάση τις συμβατικές της υποχρεώσεις έπρεπε να αποκαταστήσει το περιβάλλον. Αυτό στοίχιζε 700 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με δική σας δήλωση στη Βουλή. Αποφασίσατε για να μην απολυθούν οι 258 εργαζόμενοι, να συνεχιστεί η άντληση. Δεν την ανέλαβαν τα Ελληνικά Πετρέλαια. Ούτε κάνατε διεθνή διαγωνισμό για να αναλάβει κάποια εταιρεία. Κάνατε ανάθεση σε μία εταιρεία που δημιουργήθηκε, την KAVALA OIL. Σε αυτή είχαν ποσοστό 67% ιδιώτες και 33% οι εργαζόμενοι. Δώσατε και 5 εκ δολάρια προκαταβολή στην νεοϊδρυθείσα εταιρεία. Τη χρηματοδοτήσατε. Το θέμα εμφανίστηκε στην Καβάλα ως σωτηρία και εσείς ως ευεργέτης.

Στη σύμβαση που υπογράψατε κάνατε και το επίσης ανεξήγητο μετά από όλες τις χάρες στην εταιρεία. Απαλλάξατε την εταιρεία από τα έξοδα αποκατάστασης του περιβάλλοντος και ξηλώματος των εγκαταστάσεων μετά το τέλος της άντλησης. Δηλαδή θα βγάλουν το πετρέλαιο και θα φεσώσουν το ελληνικό Δημόσιο με ένα κόστος που το 1999 ήταν 700 εκατομμύρια δολάρια. Ούτε η προηγούμενη εταιρεία τα πλήρωσε, ούτε η επόμενη θα πληρώσει. Θα τα δώσει ο ελληνικός λαός. Ο «τεμπέλης» των γερμανικών εφημερίδων που τρώει τα λεφτά. Και όλα αυτά για να «σώσετε» 258 εργαζόμενους. Με τόσα που έχετε χαρίσει στις εταιρείες οι εργαζόμενοι αυτοί θα ζούσαν χωρίς να δουλεύουν μαζί με πολλούς ακόμη στην περιοχή. Περιμένω να πείτε γιατί αυτή η εμμονή σας να θεωρείτε τα συμφέροντα των εταιρειών, συμφέροντα της Ελλάδας.

Όλα αυτά τα περνάτε ως νόμους στην ελληνική Βουλή. Είσαστε γνώστης της νομικής και ξέρετε πως να διαχέετε την ευθύνη. Δεν μιλώ μόνο για την πολιτική.

Ίσως αυτή την επιστολή να την γράφω γι’ αυτούς τους πολιτικούς τελικώς. Δεν πιστεύω πως είναι όλοι διεφθαρμένοι. Μπορούν να καταλάβουν και να τολμήσουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Την γράφω και για εκείνους τους ανθρώπους στο ΠΑΣΟΚ που θα δώσουν 2 ευρώ για να σας ψηφίσουν για αρχηγό πιστεύοντας πως είσαστε ο καταλληλότερος για να επιβιώσει το κόμμα. Δεν ξέρω γιατί σας θεωρεί ο καθένας απ’ αυτούς καταλληλότερο, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν εννοούν με το «καταλληλότερος» την πολιτική, όπως την θέλουν.

Αυτοσκοπός δεν είναι η ύπαρξη των κομμάτων, αλλά της χώρας. Αυτής που θέλετε να λέτε ότι σώσατε, όπως τα Ναυπηγεία και τα Πετρέλαια Καβάλας. Άντε και το ΑΛΛΑΤΙΝΗ. Είτε το θέλετε είτε όχι, έχετε παραδοθεί στην Ιστορία. Το άγχος σας να επιβεβαιώσετε το όνομα «Βενιζέλος» ως ιστορικό όνομα για δεύτερη φορά έχει επιτευχθεί. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, λένε οι ιστορικοί, πως για να φτάσει στην Μικρασιατική Καταστροφή υπηρέτησε τουλάχιστον κάποιο όραμα. Δεν θεωρώ πως θα υπάρξει ιστορικός του μέλλοντος που θα σας πιστώσει στο μέλλον οποιαδήποτε όραμα ως άλλοθι για την ολική καταστροφή που οδηγείτε τη χώρα

ΥΓ Για όλους εσάς στο ΠΑΣΟΚ που θα ψηφίσετε τον Βενιζέλο για να σώσει το κόμμα, αναρωτηθείτε μήπως μιλάτε πλέον για ένα κόμμα το οποίο ταιριάζει μόνο στο Βενιζέλο.

Αναρτήθηκε στις 3/28/2012 12:34:00 μμ

Από το Γιώργο ΜΑλούχο στο ΒΗΜΑ

Οι αποδείξεις της γερμανικής απάτης: μιλούν οι Γερμανοί!

Ηρθε λοιπόν κι αυτή η ώρα: το Βερολίνο δεν μπορεί να κρατηθεί άλλο και, πλέον, κομπάζει προκλητικά, εξηγώντας το ίδιο την ηγεμονική πολιτική του και τα επιτεύγματά της. Τώρα που η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα και ανίκανη να αντιδράσει έχοντας καταστεί μια εντελώς ακίνδυνη χώρα, έρχονται πια η μία μετά την άλλη οι αποδείξεις της μεγάλης γερμανικής πολιτικής απάτης. Και τις κομίζουν οι ίδιοι οι Γερμανοί, στο ύπατο επίπεδο...

«Οι επιχειρήσεις διάσωσης δεν έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα του Γερμανού φορολογούμενου» δηλώνει στο γερμανικό περιοδικό Focus ο επικεφαλής του Προσωρινού Μηχανισμού Διάσωσης EFSF Κλάους Ρέγκλινγκ. Και συνεχίζει: «Στη Γερμανία έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι κάθε μεμονωμένη μεταφορά χρημάτων προς Ελλάδα βαρύνει τον προϋπολογισμό της χώρας και χρηματοδοτείται από τα χρήματα των φορολογουμένων»… Και λέει στους Γερμανούς: «Απελευθερωθείτε από την εικόνα της Ελλάδας ως βαρελιού χωρίς πάτο. Δεν υπάρχουν δώρα ούτε μόνιμες μεταφορές χρημάτων. Κάθε άλλο: Η Γερμανία έχει ωφεληθεί από την κρίση, επειδή στη χώρα διοχετεύεται πολύ κεφάλαιο. Το γεγονός αυτό πιέζει τα επιτόκια δανεισμού προς τα κάτω. Σύμφωνα με ινστιτούτα ερευνών, η Γερμανία πληρώνει εξαιτίας της κρίσης 15 δισ. ευρώ λιγότερα σε τόκους. Οι ευνοϊκοί όροι δανεισμού της Γερμανίας λειτουργούν και επ’ ωφελεία των πολιτών, οι οποίοι χρηματοδοτούν την αγορά ακινήτου»…

Η ελληνική πολιτική τάξη που έβαλε την υπογραφή της σε όλα αυτά, ακούει τώρα από τα πιο επίσημα χείλη ότι το κύριο επιχείρημα ασφυκτικής συμπίεσης και πλήρους εκποίησης της χώρας που επικαλέστηκαν αμέτρητες φορές ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε και η ίδια η κυρία Μέρκελ, είναι ένα πεντακάθαρο και καλά στημένο ψεύδος. Ολόκληρη η επιχειρηματολογία επί της οποίας στήθηκε η συστηματική διάλυση της κοινωνίας και της χώρας καταρρέει από μέσα με δηλώσεις του πλέον αρμοδίου των αρμοδίων οικονομικοπολιτικών παραγόντων…

Κι επειδή, πιθανότατα, ούτε καν αυτό είναι αρκετό για να κάνει έστω και τώρα τους διαφόρους που βρίζουν νυχθημερόν την πατρίδα τους να καταλάβουν επιτέλους τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα, δηλαδή το πώς η Γερμανία αξιοποιεί την ελληνική κρίση χρέους ωμά για ίδιον όφελος, έρχονται αμέσως και οι δηλώσεις της ίδιας της καγκελαρίου Μέρκελ στο BBC, οι οποίες συμπληρώνουν την εικόνα. Λέει λοιπόν τώρα η κυρία Μέρκελ ότι «το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφή και τεράστιο πολιτικό λάθος» και ότι «οι επιπτώσεις σε μια τέτοια περίπτωση για την ευρωζώνη θα ήταν απίστευτα αρνητικές»!... «Σε ολόκληρο τον κόσμο θα αναρωτιούνταν ποιος θα είναι ο επόμενος» συνεχίζει και αξιολογεί ένα τέτοιο πλήγμα ως περίπου το τέλος για το κοινό νόμισμα… Η Ελλάδα λοιπόν μπορούσε, αλλά δεν θέλησε…

Πώς νιώθουν οι ελληνικές ηγεσίες ακούγοντάς τα όλα αυτά; Τι έχουν να πουν; Ασφαλώς τίποτα. Τι να πουν; Ότι χρησιμοποιήθηκαν ως μοχλοί εις βάρος της χώρας τους, εκούσια ή ακούσια; Κάνουν λοιπόν ότι δεν άκουσαν κι ότι δεν είδαν. Αλλωστε, ότι και να πουν ή να μην πουν, τι σημασία έχει πια;... Η Γερμανία ισοπέδωσε την Ελλάδα, με αφορμή την κρίση της χώρας έφερε ολόκληρη την Ευρώπη στα μέτρα της οργάνωσε τη νέα ηγεμονία της στην Ευρώπη και τώρα απλώς επιχαίρει τη νίκη της εξηγώντας πλέον η ίδια τι έκανε, σε όσους επιμένουν ακόμα να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά και σε όσους πράγματι – διότι υπάρχουν και τέτοιοι – όντως δεν καταλαβαίνουν… Να ναι όλοι τους καλά και να τους χαιρόμαστε…

Αρθρο της Le Monde diplomatique - Η Ελλάδα είναι πλέον Ευρωπαϊκό προτεκτοράτο.
του Ignacio Ramonet
Η 21η Φεβρουαρίου 2012 θα είναι, πλέον, για την Ελλάδα, η ημερομηνία της Μεγάλης Παράδοσης. Είναι η μέρα, που με την υπόσχεση ενός δεύτερου πακέτου ευρωπαϊκής βοήθειας, η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε τους εξευτελιστικούς όρους...
που επέβαλε «η συμμορία του τριπλού Α» κατά τη σύνοδο του Eurogroup, την οποία ελέγχει η Γερμανία : δρακόντειες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, περικοπές στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και στις συντάξεις, απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της φορολογίας, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις…

Κι όμως, οι Έλληνες είχαν ήδη υποστεί ένα πραγματικό «χρηματοπιστωτικό πραξικόπημα», στις 10 Νοεμβρίου, όταν το Βερολίνο τους επέβαλε μια τρικομματική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τους σοσιαλδημοκράτες, τους συντηρητικούς και τους ακροδεξιούς, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Όμως, η θυσία τους, ύστερα από την απίστευτα σκληρή θεραπεία-σοκ που υφίστανται επί τέσσερα χρόνια, δεν ωφέλησε σε τίποτα.

Αυτή τη φορά, το χτύπημα είναι ακόμα σοβαρότερο, γιατί από την Αθήνα ζητήθηκε μια τεράστια παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, «πιθανόν, η μεγαλύτερη που εκχωρήθηκε από μια χώρα σε καιρό ειρήνης». [1] Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα τέθηκε υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, πλέον, σε ότι αφορά στον προϋπολογισμό και τα δημοσιονομικά της, δεν έχει παρά μια «περιορισμένη κυριαρχία».

Η επίθεση που δέχτηκε η Ελλάδα ήταν αναμενόμενη. Άλλωστε, αποτελεί άριστο μέσο παραδειγματισμού προς τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία). Ήδη από τον Ιούλιο του 2011, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του Eurogroup [2] προειδοποιούσε : «Η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιοριστεί σημαντικά». [3] Και στις 27 Ιανουαρίου, φέτος, η βρετανική εφημερίδα «Financial Times» έδωσε στη δημοσιότητα ένα γερμανικό έγγραφο που καλούσε την Αθήνα να υποδεχτεί έναν μόνιμο επίτροπο με δικαίωμα βέτο, για να επιβλέπει τον προϋπολογισμό του κράτους και να μπλοκάρει κάθε μη επιτρεπτό από τους πιστωτές της Ελλάδας έξοδο. Τέλος, την παραμονή της συμφωνίας, σε συνέντευξή του στο γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό «Der Spiegel», ο Βόλκερ Κάουντερ, ηγέτης της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) στο Κοινοβούλιο, προχώρησε ακόμα περισσότερο, ζητώντας την αποστολή στην Ελλάδα «γερμανών δημοσίων υπαλλήλων για να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας αποτελεσματικής χρηματοπιστωτικής διοίκησης». Το ίδιο αίτημα, εξάλλου, διατύπωσε και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας της χώρας, Φίλιπ Ρέσλερ.

Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί, αλλά η συμφωνία της 21ης Φεβρουαρίου προβλέπει «τη μόνιμη παρουσία στην Ελλάδα μιας αποστολής της Κομισιόν» για να ελέγχει και να επιβλέπει τον ισολογισμό, καθώς και «μια ενισχυμένη παρουσία της τρόικας για να επιβλέπει σε μόνιμη βάση την εξυπηρέτηση του χρέους».

Τα κεφάλαια που μεταφέρθηκαν στο πλαίσιο της βοήθειας θα τοποθετηθούν σ’ έναν κλειστό λογαριασμό, στον οποίο μόνο η τρόικα θα έχει πρόσβαση και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Ο λογαριασμός αυτός θα χρησιμεύσει αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του εθνικού χρέους και όχι για την πληρωμή των μισθών και των συντάξεων. Τα νέα ομόλογα του ελληνικού κράτους δεν θα υπόκεινται πλέον στον ελληνικό νόμο, αλλά στον βρετανικό… Και σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ της Αθήνας και των ιδιωτών πιστωτών της, αυτή θα κρίνεται στο Λουξεμβούργο και όχι στην Ελλάδα… Δεν είναι ακόμα επίσημο, αλλά όλα δείχνουν ότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι πια κυρίαρχο κράτος.

Σιωπηρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση πέρασε σε ένα νέο στάδιο. Στο εξής, τα δυνατά κράτη (εκείνα που έχουν «τριπλό Α» συν η Γαλλία) απαιτούν από όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα τις χώρες της περιφέρειας, να αλλάξουν καθεστώς. Δεν πρόκειται ακριβώς για καθεστώς αποικίας, όμως μοιάζει πολύ μ’ ένα είδος διοίκησης το οποίο οι μεγάλες δυνάμεις εφάρμοζαν την αποικιοκρατική περίοδο, το προτεκτοράτο.

Για τους αποικιοκράτες, το προτεκτοράτο ήταν ένας τρόπος να επεκτείνουν την πολιτική και διοικητική τους επιρροή και να θέτουν υπό επιτήρηση ξένα εδάφη από τα οποία επιθυμούσαν να αρπάξουν τα πλούτη τους, χωρίς, ωστόσο, να επιβαρυνθούν με τα μειονεκτήματα και τα έξοδα που προϋποθέτει μια ξεκάθαρη προσάρτηση. Η διαφορά με την αποικία είναι ότι «το προστατευόμενο κράτος» διατηρεί επίσημα τους θεσμούς του, αλλά παραχωρεί στην «προστάτιδα δύναμη» την εξωτερική του πολιτική και κυρίως την οικονομία του και το εξωτερικό εμπόριο.

Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο παρακολουθούμε, στους κόλπους της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης, από την αρχή (το 2008) της χρηματοπιστωτικής κρίσης, την εμφανή απώλεια της κυριαρχίας των πιο αδύναμων κρατών. Είναι η προκαταρτική φάση, πριν από το θλιβερό τελικό στάδιο του «ευρωπαϊκού προτεκτοράτου», για το οποίο ωριμάζει η Ελλάδα.

Τον Σεπτέμβριο του 2001, η Άνγκελα Μέρκελ πρότεινε ένα νέο πρότυπο, την «marktkonforme demokratie» (δημοκρατία συμβατή με την αγορά), το οποίο προσδιόρισε κάπως έτσι : «Η κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού είναι προνόμιο του Κοινοβουλίου, πρέπει όμως να βρούμε τρόπους, ώστε η δημοκρατική αυτή απαίτηση να είναι συμβατή με τις επιταγές της αγοράς». [4] Η αγορά είναι πλέον το σημείο αναφοράς : τις εκλογικές αποφάσεις δεν τις παίρνουν πια οι πολίτες αλλά τα χρηματιστήρια, οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι. [5]

Η νέα αυτή αντιδημοκρατική φιλοσοφία κερδίζει σιγά σιγά την Ευρώπη. Μεταφράζεται σε νόμους και συνθήκες που περιορίζουν όλο και περισσότερο το περιθώριο ελιγμών των κυβερνήσεων και λειτουργούν ως «αυτόματος πιλότος» για να καθυποτάξουν τις κοινωνίες και να τις οδηγήσουν με υφέρποντα και μυστικό τρόπο προς μια ομόσπονδη Ευρώπη. Από αυτήν την άποψη, η τιμωρία της Ελλάδας είναι το μοντέλο που απειλεί κάθε απείθαρχη ευρωπαϊκή χώρα. Και θα γίνει και επίσημα κανόνας τον ερχόμενο Ιούλιο, όταν επικυρωθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM - Μόνιμο Ταμείο Διάσωσης).

Σχεδιασμένο από την Άνγκελα Μέρκελ και επικυρωμένο από τον Νικολά Σαρκοζί, το ESM είναι μια νέα διακυβερνητική οργάνωση, ένα είδος ευρωπαϊκού ΔΝΤ. Για την ώρα, περνά προς επικύρωση από τα εθνικά κοινοβούλια, χωρίς δημόσιο διάλογο, [6] παρ’ όλο που, εξαιτίας των χαρακτηριστικών του, μπορεί να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στους πολίτες. Πράγματι, το ESM προβλέπει χρηματοπιστωτική βοήθεια σε χώρες που την έχουν ανάγκη, υπό την προϋπόθεση να παραχωρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους, αποδεχόμενες την εποπτεία της ευρωπαϊκής τρόικας και υιοθετώντας αδίστακτα σχέδια προσαρμογής.

Το ESΜ είναι δομικά τμήμα του «Φορολογικού Συμφώνου», που υιοθετήθηκε στις 30 Ιανουαρίου από 25 από τους 27 αρχηγούς κρατών της ΕΕ. Το πραγματικό όνομα του τρομερού αυτού συμφώνου είναι «Συνθήκη για τη σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση» [7] και είναι επίσης αποτέλεσμα μιας γερμανικής απαίτησης. Θα υποχρεώνει τα κράτη που το υπογράφουν να εγγράφουν στο Σύνταγμά τους (ή τουλάχιστον σε έναν νόμο) τον περίφημο «χρυσό κανόνα» για τη διατήρηση του ελλείμματος του προϋπολογισμού σε ποσοστό μικρότερο από το 5% του ΑΕΠ. Οι χώρες που δεν θα σέβονται αυτόν τον περιορισμό θα βρίσκονται υπόλογες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και θα υφίστανται σοβαρές κυρώσεις.

Ο Καρλ Μαρξ διαβεβαίωνε ότι στη βιομηχανική εποχή οι κυβερνήσεις ήταν απλώς τα διοικητικά συμβούλια της μπουρζουαζίας. Παραφράζοντάς τον, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα, στην εποχή της «Ευρώπης του “λιταρχισμού”» [8] της Άνγκελα Μέρκελ, οι κυβερνήσεις γίνονται τα διοικητικά συμβούλια των αγορών. Ως πότε ;

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ανακουφίστηκαν ακούγοντας την είδηση ότι και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο -μετά την Ευρωπαϊκή Ενωση- συμφώνησε να εγκρίνει τα νέα δάνεια για τη χώρα μας, που αυξάνουν το χρέος σε ασύλληπτα ύψη. Με μία απλή αριθμητική και ανάλυση είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποπληρωθούν. Ανακουφίστηκαν επειδή είχαν πειστεί ότι η χρεωκοπία ήταν προ των πυλών και επειδή οι πάντες την έχουν ταυτίσει με........
εικόνες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Υπάρχουν, βεβαίως, και αρκετοί που δεν πείστηκαν από το παιγνίδι των εκβιασμών και των απειλών, που εκπορεύθηκαν από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον και αναπαρήχθησαν στην Αθήνα. Οι κινδυνολόγοι ανέφεραν πως αν δεν υποκύψουμε στις ορέξεις της Τρόϊκας, η Ελλάδα θα χαθεί. Και πριν αρχίσετε την κριτική, να μου επιτρέψετε να σας υπενθυμίσω πως όλοι αυτοί ΔΕΝ πείθονται, διότι θυμούνται ότι οι εκβιασμοί και οι απειλές ήταν οι ίδιοι ακριβώς και τους μήνες πριν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου οδηγήσει την Ελλάδα στα γρανάζια του μηχανισμού της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Και επειδή σιγά-σιγά ανοίγουν στόματα και ο λαός πληροφορείται ότι στην πλάτη του παίχθηκαν ανήθικα παιγνίδια από ανόητους πολιτικάντηδες, δικαιολογημένα πολλοί άνθρωποι είναι πολύ δύσκολο να πειστούν.
Το βράδυ της Πέμπτης συνάντησα στο Barcode (στην L Street) -στέκι διεθνών διπλωματών και υπαλλήλων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας- Ελληνοαμερικανό τραπεζίτη, τον οποίο έχω κατατάξει στην κατηγορία αυτών που ανακουφίστηκαν από την απόφαση του Δ.Σ. του Ταμείου. Αυτός είχε και ένα λόγο παραπάνω, διότι γνώριζε πως όλη την εβδομάδα παίχθηκε πολλές φορές η τύχη του νέου προγράμματος, διότι το ΔΝΤ αποφασίζει με βάση το Καταστατικό, ενώ οι Ευρωπαίοι μπορούν να λάβουν μία πολιτική απόφαση και να μην δώσουν λογαριασμό σε κανένα.
Κατέθεσα τις αμφιβολίες μου, και ο τραπεζίτης -αδίστακτος και σκληρός- μου πέταξε με τρόπο «απαξιωτικό» ότι «παρασύρομαι από τον Μπατίστα». Τί εστί Μπατίστα; θα αναρωτηθείτε, αν και μερικοί πιστεύω ότι ακούσατε να αναφέρω το όνομα του επανηλειμμένα στο δελτίο του Mega. Ο Paulo Nogueira Batista είναι ο επικεφαλής της έδρας της Βραζιλίας στο Δ.Σ. του ΔΝΤ, ο οποίος φωνάζει από τον Μάϊο του 2010 ότι το φάρμακο που επιλέχθηκε για την Ελλάδα προκαλεί θάνατο, δεν προσφέρει ζωή. Αντέτεινα ότι οι αμφιβολίες προέρχονται από ένα άνθρωπο, ο οποίος τυγχάνει να είναι μέσα στο ΔΝΤ και να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τα τεκταινόμενα, αφού κρατά στα χέρια του όλα τα έγγραφα -όλα ανεξαιρέτως- που αφορούν την Ελλάδα. Δεν είναι ο μόνος. Πολλοί οικονομολόγοι και αναλυτές σε όλο τον κόσμο αμφισβητούν τους «μάγους» των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, με τρόπο πολύ πειστικό. Και θα προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στη χώρα και τον λαό, αυτός που θα μπορούσε να έφερνε αντιμέτωπους τους επικεφαλείς της Τρόϊκας με τους δύσπιστους οικονομολόγους και αναλυτές.
Ο Μπατίστα, ο οποίος αποτελεί το «μαύρο πρόβατο» του ΔΝΤ, αλλά είναι επιλογή του πρώην και της νυν προέδρου της Βραζιλίας, υποστηρίζει το αυτονόητο και δεν πείθεται από τους οικονομολόγους του Ταμείου. Οπως παρουσιάζει την κατάσταση φαίνεται πως δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Στο τέλος της ημέρας πρόκειται για απλά μαθηματικά. Πιστεύει ότι το νέο πρόγραμμα «μας δίνει μία ανάσα» αλλά δεν έχει μεταβάλει τις προοπτικές της Ελλάδας. Και προειδοποιεί ότι η χώρα μας εισήλθε σε άνευ προηγουμένου ύφεση που είναι αδύνατον να ανατραπεί.
Το 2004, όταν τηλεθεατές του Mega ή αναγνώστες του Έθνους ζητούσαν τη γνώμη του για το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, τους απαντούσα: «Διαβάστε το και ελάτε να συζητήσουμε». Οσοι το έπραξαν -και ήταν αρκετοί- είχαν φρίξει. Την ίδια απάντηση δίνω και τώρα σε όσους προσπαθούν να εκμαιεύσουν τη γνώμη μου για τη νέα δανειακή σύμβαση: «Διαβάστε την»... Μην ασχοληθείτε με το είδος των μέτρων που θα επιβληθούν, διότι και αυτή η κυβέρνηση και η επόμενη θα τα αποδεχθούν, αν και γνωρίζουν πως δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν. Σταθείτε στα σημεία της έκθεσης για το νέο «κούρεμα» και την πιθανότητα εξόδου από την Ευρωζώνη εάν η Ελλάδα δεν υλοποιήσει ένα πρόγραμμα, που με πρόχειρους υπολογισμούς δεν μπορούν να εφαρμόσουν τα πλείστα κράτη της Ευρώπης, τα οποία έχουν πολύ λιγότερα προβλήματα από την Ελλάδα.
Οταν ξεκίνησα να αναφέρομαι στο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, τον Ιούνιο του 2011 -που προκάλεσε την αήθη επίθεση του κ. Παπακωνσταντίνου- δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από χρηματιστή μεγάλης αμερικανικής τράπεζας. Δεν έκρυψε τα λόγια του: «Όταν οι Γερμανοί διασφαλίσουν τις τράπεζες τους, θα γίνει το «κούρεμα» και θα είναι γενναίο». Είχε δίκιο…
Πολύ φοβάμαι πως όταν οι μεγάλοι της Ευρωζώνης διασφαλιστούν από αυτό που η έκθεση του ΔΝΤ χαρακτηρίζει «μεγάλο κόστος» για τις χώρες που συμμετέχουν στο Ευρώ, θα αφήσουν τη χώρα μας να πέσει στο κενό. Αν αυτό συνέβαινε τον Μάϊο του 2010 ή και μέχρι τα μέσα του 2011, το κόστος για την Ελλάδα και τους υπόλοιπους θα ήταν πολύ μικρότερο, επειδή η χρεωκοπία θα γινόταν μέσα στην Ευρωζώνη…

Aκέφαλη η πατριωτική πλειονότητα
Tου Χρηστου Γιανναρα

Aν από τις επερχόμενες εκλογές προκύψει πρωθυπουργός ο κ. Aντώνης Σαμαράς, θα είναι ο τέταρτος, σε συνεχή διαδοχή, κυβερνήτης της χώρας (μετά από τους K. Σημίτη, K. Kαραμανλή και Γ. A. Παπανδρέου) δίχως κοινωνική σταδιοδρομία άλλη έξω από την επαγγελματική πολιτική. Mπορεί κάποιοι από τους τέσσερις να εργάστηκαν για μικρό διάστημα σε διαφορετικές βιοποριστικές απασχολήσεις, αλλά δεν σταδιοδρόμησαν εκεί, οι ικανότητες και τα προσόντα τους δεν δοκιμάστηκαν στον.......
κοινωνικό στίβο, δεν ήταν αυτός που τους ανέδειξε ικανούς για μπροστάρηδες στο πολιτικό πεδίο.

Θα μου επιτραπεί να θυμίσω μερικούς καίριους αφορισμούς του Hans Magnus Enzensberger, από το βιβλίο του «Πολιτική και πολιτισμός» (Eκδόσεις Scripta): «O επαγγελματίας πολιτικός (σήμερα) είναι, κατά κανόνα, ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα... Δεν θα ήταν κακεντρέχεια να ισχυριστεί κανείς ότι η πολιτική (στις μέρες μας) συνιστά την άρνηση κάθε σοβαρής επαγγελματικής απασχόλησης... Mε συνέπεια την πλήρη κοινωνική περιθωριοποίηση του πολιτικού... Oσο υψηλότερα ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία, τόσο ριζικότερα κόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία... Δεν του επιτρέπεται να μείνει ούτε στιγμή μόνος, ενώ ταυτόχρονα αποκλείεται από κάθε φυσιολογική ανθρώπινη επικοινωνία...

... Aπό αυτή την κοινωνική απομόνωση προκύπτει η απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς – ανεξάρτητα από τις διανοητικές του ικανότητες ο πολιτικός είναι, κατά κανόνα, ο τελευταίος που κατανοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία... Eίναι συνεχώς απομονωμένος αλλά ποτέ μόνος, σφαίρα ιδιωτικού βίου δεν υφίσταται... Γι’ αυτό και η παραμορφωμένη γλώσσα που μιλάνε οι πολιτικοί – απώλεια επαφής με την πραγματικότητα και απώλεια της γλώσσας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Aυτά ο Enzensberger. Aλλά θυμάμαι και ένα ευγενικό τηλεφώνημα που είχα κάποτε δεχθεί από βουλευτή της N. Δ., ύστερα από επιφυλλίδα έντονα κριτική για τον τότε πρωθυπουργό, K. Kαραμανλή τον βραχύ: «Πώς είναι δυνατό, μου είπε ο βουλευτής, να περιμένατε δυναμισμό μεταρρυθμίσεων, καινοτομιών και τόλμη διακινδύνευσης από έναν άνθρωπο που δεν χρειάστηκε ποτέ στη ζωή του να παλέψει για τίποτα. Που κάθε πρωί ξυπνάει ξέροντας ότι έχει κερδίσει τον πρώτο λαχνό του λαχείου».

Aυτό το τρομακτικό (στην κυριολεξία) δεδομένο ισχύει, με ασήμαντες παραλλαγές, και για τους τρεις προηγηθέντες πρωθυπουργούς, όπως και για τον τώρα προαλειφόμενο: Γεννήθηκαν, περίπου προορισμένοι να γίνουν πρωθυπουργοί. Kαι μάλιστα συγκεκριμένου τύπου ή υποδείγματος: «μπαλκονάτοι». Iσως ο K. Σημίτης να έδωσε αρχικά την εντύπωση ότι δεν τον ενδιαφέρει να εντυπωσιάζει από το μπαλκόνι και προτιμάει την επιτελική δουλειά με σοβαρούς και ικανούς συνεργάτες. Σύντομα όμως αποδείχτηκε αυτή η αρχική του εικόνα συμπτωματική. Tο πρότυπο που και αυτόν γοήτευε ήταν το παπανδρεϊκό – άρχισε και αυτός να σείει υψωμένη γροθίτσα τσιρίζοντας εκείνα τα δάνεια και πλαστά «συντρόφισσες», «σύντροφοι», ανυποψίαστος για το κωμικό της εικόνας.

Tον τύπο του μπαλκονάτου αρχηγού ζήλωσε εξαρχής ολοφάνερα και ο A. Σαμαράς. Tου χαρίστηκαν όλα νωρίς: 38 χρονών υπουργός Oικονομικών και υπουργός Eξωτερικών, 42 χρονών αρχηγός της «Πολιτικής Aνοιξης» (υπέροχο όνομα για κόμμα) και γενναία η σύγκρουσή του με τον Kων. Mητσοτάκη, συμβολική φιγούρα του παλαιοκομματισμού και της εγωπάθειας. Oλα έδειχναν ότι κάτι καινούργιο μπορούσε να επενδυθεί στο πρόσωπο του Σαμαρά. Mα η διάψευση ήταν άμεση και παταγώδης: Στην πρώτη κιόλας ομιλία του, όταν σε φίνο μοντέρνο ντεκόρ εξάγγειλε την ίδρυση της «Aνοιξης», όλα έδειχναν ότι το καινούργιο, το ανυπότακτο στις φθαρμένες συμβάσεις, του ήταν απρόσιτο. Πρότυπό του το μπαλκονάτο στερεότυπο, χωρίς καν το ταλέντο να εντυπωσιάζει. Λόγος ξύλινος, τετριμμένος, θρίαμβος της κοινοτοπίας. Ως σήμερα ακόμα χειρονομεί πάνω στην όποια έδρα με κινήσεις σπασμωδικές, τάχα νευρώδεις και αποφασιστικές, μιλάει σε πρώτο ενικό θέλοντας να δείξει ηγέτης («διαπραγματεύτηκα», «δεν θα ανεχθώ») χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσο θλιβερά εκτίθεται.

Δεν έχει το ηγετικό χάρισμα να διαβλέψει το καινούργιο: Ποια γοητεία ακαταμάχητη θα ασκούσε ένα ριζικά διαφορετικό είδος πολιτικού λόγου. Γυμνού από κάθε στόμφο, παραιτημένου από την ένταση του δήθεν πάθους. Πολιτικός λόγος δημόσιος, με την απλότητα και προσήνεια του ιδιωτικού. Oπως κουβεντιάζουν οι άνθρωποι όταν τους ενδιαφέρει αυτό που έχουν να πουν και όχι οι εντυπώσεις που θα προκαλέσουν. Kυρίως, με την ταπεινότητα να ομολογούν και να αναλύουν τα σφάλματά τους, τις αποτυχίες τους. Eπιμένοντας σε στόχους που αξίζουν να τους παλέψει μια κοινωνία, με τόλμη, πείσμα και θυσίες.

Mπορεί και ο A. Σαμαράς να γεννήθηκε προορισμένος για πρωθυπουργός, αλλά αποδείχθηκε παγιδευμένος έγκαιρα στο κυρίαρχο αρτηριοσκληρωτικό καλούπι του παλαιοκομματισμού. Δεν υπάρχουν ερείσματα για να ελπίσουμε κάτι καινούργιο από τον A. Σαμαρά. Ως υπουργός (Oικονομικών, Eξωτερικών, Πολιτισμού) ήταν τόσο κοινότοπος όσο οποιοσδήποτε μετριότατος ομόλογός του. Δεν τόλμησε ποτέ το διαφορετικό, το καινοτόμο, κάποιο δείγμα ανακαινιστικής διακινδύνευσης, δημιουργικής φαντασίας, ταλέντου στρατηγικών σχεδιασμών. Eζησε τα ολέθρια σφάλματα του προκατόχου του αρχηγού στη N. Δ. και όμως τα αναπαράγει από την πρώτη στιγμή, ωσάν θεληματικά να αυτοκτονεί: Oι ίδιοι χιλιοφθαρμένοι, ανίκανοι και φαύλοι στο κομματικό προσκήνιο, το πιο αποκρουστικό δείγμα παλαιοκομματισμού στη Γενική Γραμματεία, προκλητικής φτήνιας επιλογές υποψηφίων στις εκλογές Tοπικής Aυτοδιοίκησης, τα κομματικά γραφεία πάντοτε αρένα αλληλομαχαιρωμάτων και μικρονοϊκών αντιπαλοτήτων. Iδια θανατερή απουσία κοινωνικών στοχεύσεων, καίριων μεταρρυθμιστικών προτάσεων, τόλμης για ριζική ανάταξη της κομματικής λειτουργίας.

Eστω αυτή την έσχατη ώρα, μόλις δυο μήνες πριν από τις κρίσιμες, όσο ποτέ άλλοτε, εκλογές, ας αφυπνιστούν κάποιοι ζωντανοί στο πεθαμένο κομματικό απολειφάδι της πατριωτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Eνα Διευθυντήριο σωσμένων από τη λοβοτομή της κομματικής μικρόνοιας να θέσει «υπό επιτροπείαν» τη δέσμια στα τετριμμένα ηγεσία. Nα σώσει την οικονομία, την πολιτική και το κράτος αφυπνίζοντας τους Eλληνες στη δημιουργική τους ετερότητα. Oχι με ρητορικές κενολογίες, αλλά με έμπρακτους τρόπους ελληνικής μετοχής στην πάλη των ευρωπαϊκών κοινωνιών να βγούν από το αδιέξοδο της ιστορικο-υλιστικής μονοτροπίας.
Αναρτήθηκε από kafeneio στις 3/18/2012 07:47:00 μμ

Μνημονιακοί - Αντιμνημονιακοί

Πρώτη καταχώρηση: 12/03/2012

13:29Ο Στάθης στον eniko

Σε κρίσιμες εποχές πάντα χωρίζονταν οι Έλληνες στα δύο-όπως και όλοι οι άλλοι λαοί.
Στα μηδικά, φερ’ειπείν, οι μισοί Έλληνες πήγαν με τους Πέρσες,οι Μηδίσαντες, ενώ αργότερα οι μισοί ήταν Μακεδονίζοντες και, τέλος , Ρωμαϊζοντες- μάλιστα, έτσι για την Ιστορία να θυμηθούμε

οτι οι τελευταίοι πολύτιμοι (και λόγω της λειψανδρίας στην πόλη τους) Σπαρτιάτες, 2.000 τον αριθμό, έπεσαν σχεδόν έως ενός μαχόμενοι υπέρ του Οκταβιανού. Κατόπιν τούτου και εις

ένδειξιν ευγνωμοσύνης η οικογένεια του Αυγούστου υιοθέτησε τη Σπάρτη και την έκανε...Ντισνέυλαντ- να πηγαίνουν εκεί για τουρισμό οι επιφανείς Ρωμαίοι. Και να χαζευουν τους ιθαγενείς στην πόλη του Λυκούργου, τον πάτριο τρόπο της ζωής τους δηλαδή, τα τοπικά εδέσματα και τα λοιπά φολκλόρ.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στα περί τον διχασμό.
Στα σχολεία μας μάθαιναν ότι κάτι τέτοιο είναι κακό, η πραγματικότητα μας μαθαίνει όμως ότι κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο.
Διότι ο διχασμός εδράζεται πάνω στην ταξική δομή της κοινωνίας, άρα υπάρχει πάντα υπολανθάνων και στις κρίσεις αναδύεται, αναβλύζει.
Σε ενωτικούς και ανθενωτικούς χωρίσθηκαν οι Έλληνες λίγο πριν να υποκύψουν στους 0θωμανούς, σε «στρατιωτικούς» (με τον λαό) και «πολιτικούς»( με τους κοτζαμπάσηδες) χωρίσθηκαν το 1821, σε αντισταθέντες και συνεργάτες στην Κατοχή.
Σήμερα, στη μεγάλυτερη κρίση που έχει ζήσει η χώρα μας μετά τον Εμφύλιο, πάλι οι Έλληνες έχουν κοπεί στα δύο, τους Μνημονιακούς και τους Αντιμνημονιακούς.
Επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον Σόλωνα που έλεγε πως «όταν η πόλη διχάζεται, οι πολίτες οφείλουν να πάρουν θέση».Μάλιστα δημοσίως με παρησία, αλλοιώς οι πονηροί, οι

καιροσκόποι (ή οι αδιάφοροι), αυτοί που έκαναν την πάπια περιμένοντας προς τα που θα γείρει η πλάστιγγα, ύπηρχε ο κίνδυνος να κηρυχθούν ά-τιμοι (να τους δημευθεί δηλαδή η περιουσία).

Συνήθως μας λένε ότι οι διχασμοί είναι καταστροφικοί- κάτι τέτοιο είναι η αποτύπωση στην σχολική εκπαίδευση της εξουσιαστικής ρητορικής. Θα ενθυμήσθε όλοι το περίφημο κλισέ «όποτε οι Έλληνες επέδειξαν ομόνοια, μεγαλούργησαν. Όποτε κυριάρχησε η διχόνοια, κατεστράφησαν».

Ψευδέστατο και

γελοίο
Διότι ουδέποτε μόνιασαν για οτιδήποτε, ούτε καν στα μηδικά, ούτε καν το 1821 (πριν, κατά τη διάρκεια και μετά), ούτε ποτέ άλλοτε- θα ήταν άλλωστε αφύσικο.Μπορεί το έθνος νάναι ένα, άλλα οι τάξεις που χωρίζουν τον λαό, πολλές.Κι όχι μόνον αυτό, αλλά συχνα ο διχασμός έσωσε το Γένος, το οδήγησε στην αναγέννηση του. Πάντα βεβαίως με κόστος.Μόνον

που δεν γεννούσε ο διχασμός το κόστος, αλλά το κόστος τον διχασμό.

Όμως η εξουσία δεν θέλει (ούτε καν να ακούει) τέτοια. Θέλει να ομιλεί (ει δυνατόν μόνον) η ίδια και να λέει περί ομόνοιας, να την εξοραϊζει ( αν και πολύ θα ήθελε να την υπαγορευει, να την επιβάλλει). Ως μονόδρομο (αν αυτό σας θυμίζει κάτι.) Και θέλει αυτήν την ομόνοια η εξουσία, εν προκειμένω η αστική, διότι κάτω απ’αυτήν απλώνει το σύστημα της ταξικής ιεραρχίας με συναίνεση ( αν πάλι κι αυτό κάτι σας θυμίζει).

Ας πούμε υπέρ αυτής της συναίνεσης, εν προκειμένω της Μνημονιακής, κόπτονται αυτή τη στιγμή Ψυχάρης, Μπόμπολας, Αλαφούζος κι όσοι άλλοι θέλουν αυτοί να κυβερνούν τη χώρα (πάντα για το καλό της) μέσω ενός πολιτικού προσωπικού που ομονοεί για το καλό μας (Σαμαράς, Βενιζέλος, Ντορίτα, ολίγον από Κουβέλη, Καρατζαφέρης και λοιπόν συναφές συνάφι) υπό την εποπτείαν των ξένων Επικυρίαρχων,

οι οποίοι επίσης μας θέλουν ομονοούντες, τακτικούς, επιμελείς, σκλάβους, είλωτες, γραικύλους, ραγιάδες,κολλίγους,ευέλικτους,ωρομίσθουλες, άνεργους, διαθέσιμους.
Καλώς λοιπόν έχουμε χωρισθεί σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς. Και μόνον παίρνοντας

οι πολίτες με την ψήφο τους θέση υπέρ της μιας ή της άλλης παράταξης, θα καθορίσουν στις επόμενες κρίσιμες εκλογές (της κρίσης) τον δρόμο που θα πάρει η χώρα. Ή για να βγει απ΄την κρίση στο εγγύς μέλλον και να γίνει πιο δυνατή χάριν του λαού της ή για να βυθισθεί σ’αυτήν την κρίση ακόμα περισσότερο και να λεηλατηθεί υπέρ των τοκογλύφων. Ακόμα και να διαμελισθεί. Ακόμα και να διαλυθεί.
Μας είπαν ψέματα πολλά επί πολύ και για πολλά. Ας τους πούμε και εμείς μιαν αλήθεια με την ψήφο μας. Και με τους αγώνες μας. Πέπρωται να ζήσει η Ελλαδίτσα μας, είναι έρωτας, δεν πεθαίνει.
Εχει αγίους, ήρωες, αντάρτες ,ποιήτες και καλούς ανθρώπους φυλακτό η Ελλάδα, είναι αρχόντισσα , δεν είναι καμιά χθεσινή...

Από την προσωπική σελίδα του Αλκίνοου Ιωαννίδη

«We blame you, you know» μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.

Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;

Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για το ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» - φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;

Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα...

«“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself» να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.

Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες.

Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!

“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;

Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»

Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό».

Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.

Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:

Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.

Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.

Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!

Και μην πεις "αυτά δεν γίνονται!" Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.

Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.

Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.

Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.

Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!

Ο Επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ ζητά αλλαγή νόμου από τον Τόμσεν

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛ ΤΟΜΣΕΝ

"ΘΕΜΑ: Τροποποίηση του νόμου 3832
Αποστολή: Σάββατο, 16/10/2010, 2:35 πμ

Αγαπητέ Πόουλ,

Όπως γνωρίζεις η έντονα ανώμαλη κατάσταση με μερικά μέλη του Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ έχει δημιουργήσει την ανάγκη της διαμόρφωσης πρότασης για την τροποποίηση του στατιστικού νόμου 3832, με την προοπτική της διευκρίνησης του ρόλου του Συμβουλίου (περιλαμβανόμενου και του ρόλου του αντιπροέδρου). Αυτό ήταν η σύσταση του νομικού εμπειρογνώμονα που χρηματοδοτείται από την Eurostat, κ. Σάμουελσον, καθώς και του υψηλού επιπέδου εμπειρογνώμονα στην ΕΛΣΤΑΤ, κ. Σνόρρασον. (Οι γνώμες των κκ Σάμουελσον και Σνόρρασον επισυνάπτονται στην επιστολή αυτή προς ενημέρωσή σας).

Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω, οι δύο ειδικοί της Eurostat και ο έλληνας ειδικός στη νομοθεσία της Δημόσιας Διοίκησης, κατά τον προηγούμενο μήνα, συγκρότησαν μία πρόταση για τροποποίηση του νόμου 3832, την οποία υπέβαλα χθες στον Υπουργό Οικονομικών. Η προτεινόμενη τροποποίηση, περιλαμβανομένης της αναγκαίας νομικής εισαγωγής (και στα Ελληνικά και στα Αγγλικά) επισυνάπτονται για ενημέρωσή σας. Τα κείμενα αυτά αποστέλλονται και στον Γενικό Διευθυντή της Eurostat, κ. Radermacher.

Σ’αυτό το πλαίσιο, πρέπει να σημειωθεί ότι η Eurostat έχει ξαναανοίξει το θέμα του διορισμού του Συμβουλίου της ΕΛΣΤΑΤ στο Ενοποιημένο Συνολικό Στατιστικό Ελληνικό Πρόγραμμα Δράσης (JOSGAP) ως πρόβλημα που ενέχει υψηλό κίνδυνο για την μεταρρύθμιση του συνολικού στατιστικού συστήματος και απαιτεί μεταξύ άλλων την τροποποίηση του νόμου με σκοπό να λύσουμε το πρόβλημα. Αυτό το σημείο που αποτελεί «κόκκινη σημαία» αναμένεται να φθάσει στην ECOFIN στις αρχές Νοεμβρίου εκτός εάν η Ελληνική πλευρά το λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της, οπότε δεν θα πάει στην ECOFIN.

Όπως θα δεις από τα συνημμένα, η τροποποίηση του νόμου είναι λεπτομερής. Αυτό ίσως θεωρηθεί ως υπερβολικά λεπτομερές, αλλά δικαιολογείται στην βάση των εξής επιχειρημάτων: (α) ο νόμος 3832 είναι και αυτός πολύ λεπτομερής, (β) είναι απόλυτα αναγκαίο να διευκρινιστεί ο ρόλος του προέδρου και των μελών του Συμβουλίου (περιλαμβανομένου του ρόλου του αντιπροέδρου) με δεδομένο ότι υπάρχει συνεχής παρερμηνεία του υπάρχοντος νόμου από ορισμένα μέλη του Συμβουλίου, με καταστροφικές συνέπειες στην λειτουργία της ΕΛΣΤΑΤ και διακινδυνεύοντας ολόκληρη την διαδικασία της μεταρρύθμισης των ελληνικών στατιστικών στοιχείων. Μπορεί να θέλεις να συζητήσεις αυτό το θέμα με τον κ. Σνόρρασον, ο οποίος ως μόνιμος εκπρόσωπος της Eurostat γνωρίζει από προσωπική εμπειρία την κατάσταση.

Το έργο μπροστά μας είναι να περάσουμε αυτή την πρόταση «όπως ακριβώς είναι» όσον το δυνατόν νωρίτερα, καθώς κάθε μέρα που περνάει χειροτερεύει η κατάσταση.

Ο κίνδυνος είναι ότι η τροποποίηση (στην περίπτωση που η κυβέρνηση την προωθεί) μπορεί να αλλάξει, με την δικαιολογία ότι πρέπει να συμβιβαστούμε, και τότε η κατάσταση μπορεί να παραμείνει κρίσιμη και μη-λειτουργούσα, πράγμα που κανείς δεν μπορεί να το ανεχτεί.

Εγώ και ο Έλληνας ειδικός, και είμαι σίγουρος ότι και ο κ. Σνόρρασον και ο κ. Σάμουελσον προς τους οποίους στέλνω αντίγραφο αυτής της επιστολής, θα είναι στην διάθεσή σου για να απαντήσουν σε ερωτήσεις σου όσον αφορά τις τροποποιήσεις και την διαδικασία που ακολουθήθηκε στην διαμόρφωση της πρότασης.

Θα σε πάρω και τηλέφωνο για να συζητήσουμε το πρόβλημα.

Με τις καλλίτερες ευχές μου

Αντρέας"

ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΝ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ΜΕ ΤΙΤΛΟ: ''CIA ΚΑΙ «ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ»''

«Οτι η Αθήνα κάηκε, αυτό είναι γεγονός. Ποιος την έκαψε, το συζητάμε. Η μία θεωρία είναι αυτή του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι (για πολλοστή φορά) υποστηρίζουν ότι την Αθήνα έκαψαν διάφοροι "παρακρατικοί" και "προβοκάτορες" (...) Οι εμπρηστές αυτοί δεν είναι απαραιτήτως μέλη του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ίσως και να σιχαίνονται το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ανήκουν, όμως, στο "οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς" - για να δανειστώ την υπέροχη έκφραση της Ροσάνα Ροσάντα για τις "Ερυθρές Ταξιαρχίες"» (Ι. Κ. Πρετεντέρης στα χτεσινά «ΝΕΑ»). Ο δημοσιολόγος πασχίζει να πείσει ότι η ιδεολογία και η πολιτική του ΚΚΕ φτιάχνουν προβοκάτορες, χρησιμοποιώντας την εκτίμηση ενός στελέχους της ιταλικής αριστεράς από την εποχή του ευρωκομμουνισμού. Αλλά οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με το «οικογενειακό άλμπουμ της Αριστεράς», αλλά, αντίθετα, έχουν με το «οικογενειακό άλμπουμ της CIA», όπως αποκαλύπτεται από το βιβλίο του Λ. Ζαμοΐσκι «Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας». Ας το δούμε.

***
«Οι μυστικές υπηρεσίες είχαν τάξει σκοπό τους, αφού μπάσουν τους ανθρώπους τους στο νεολαιίστικο κίνημα, να σκαρώσουν έναν μηχανισμό προβοκατόρικων ενεργειών, δίνοντας σ' αυτές τις ενέργειες ολοένα πιο έντονο και στη συνέχεια καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα. Αλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον ευνοούσε τα σχέδιά τους, εφόσον ένα σημαντικό μέρος της εξεγερμένης νεολαίας καταγόταν από ευκατάστατες οικογένειες και είχε κληρονομήσει την αντιπάθεια για το οργανωμένο εργατικό κίνημα, για την πειθαρχία. Οπότε διανοιγόταν ευρύ πεδίο για κοινή δράση των νεοφασιστών, της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών. Ορισμένοι ηγέτες της ανταρσίας προέρχονταν από τις φιλοφασιστικές ομάδες ή από τους συντηρητικούς καθολικούς κύκλους. Φασίστας ήταν ο καθοδηγητής των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" στην Ιταλία Ρενάτο Κούρτσο και μαθητές των ιησουιτών ο "ιδεολόγος" Αντόνιο Νέγκρι και πολλοί συναγωνιστές του. Αυτοί εισήγαγαν, άλλωστε, στο κίνημα τις αντικομμουνιστικές, αντισοβιετικές αντιλήψεις. Αυτοί προπαγάνδιζαν τα αριστερίστικα δόγματα και εκμεταλλεύονταν την ανυπομονησία της μάζας των μικροαστών που αποτελούσαν το "προζύμι" της ανταρσίας. Εδώ βρέθηκαν επίσης παιδιά υπουργών, στελέχη συντηρητικών κομμάτων, ακόμα και διευθυντές μονοπωλίων. Κοντολογίς, υπήρχαν μεγάλα περιθώρια να κατακλύσουν το κίνημα ομάδες με υπερεπαναστατικές ονομασίες, που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, διάφοροι προβοκάτορες και πράκτορες της αστυνομίας, καθώς και ύποπτα άτομα που συνδέονταν με τη ΣΙΑ. Αυτοί οι τελευταίοι, που είχαν στρατιωτική κατάρτιση, προσέδιδαν συχνά στους νεοσύστατους νεολαιίστικους σχηματισμούς στρατοκρατικό χαρακτήρα.

***
Ο μεγαλύτερος κήρυκας του "άτακτου παρτιζάνικου πολέμου" στην Ιταλία (και στη Γαλλία) είναι ο καθηγητής Αντόνιο Νέγκρι, ο οποίος, όπως ο νεοφασίστας Φρέντα, κατάγεται κι αυτός από την Πάδουα. Ο Νέγκρι, μαζί με το Ρενάτο Κούρτσο και άλλους ηγέτες των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", έδρασε για πολύν καιρό στο Παρίσι, δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν, κι έγινε ο "άνθρωπος" των Γάλλων "νέων φιλοσόφων". Ο οργανωτικός πυρήνας της ομάδας Νέγκρι περιστρέφεται γύρω από την παρισινή σχολή εκμάθησης ξένων γλωσσών "Υπερίων". Το περιβάλλον θυμίζει εκείνο μέσα στο οποίο δρούσαν ελεύθερα ο "Κύκνος" και άλλοι πράκτορες της ΣΙΑ την περίοδο του "παρισινού Μάη". Το περίεργο είναι ότι ο Νέγκρι έπαιρνε ανεμπόδιστα βίζες εισόδου στις ΗΠΑ. Η φήμη του σαν απολογητή των "ανταρτών των πόλεων" δεν ενόχλησε καθόλου τις αμερικανικές αρχές, οι οποίες σχεδόν αυτόματα αρνούνται να χορηγήσουν βίζες στους εκπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων, τα οποία κατηγορούν για "υπονομευτικές προθέσεις".
***
Ο στρατηγός Ουίλιαμ Γιαρμπόρο, καθοδηγητής των ειδικών υπηρεσιών της ΣΙΑ, ομολόγησε σχετικά: "Η λεγόμενη "άτακτη" (τυφλή) τρομοκρατία είναι τακτική, επεξεργασμένη από τη ΣΙΑ σε συνεργασία με διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους". Οταν ο ηγέτης των "Ερυθρών Ταξιαρχιών" Ρενάτο Κούρτσο κλείστηκε το 1976 στις φυλακές της Πίζας, κατά περίεργο τρόπο, βρέθηκε στο ίδιο κελί με τον Αμερικανό πολίτη Ρόναλντ Σταρκ. Ο Σταρκ έδωσε στον Κούρτσο διευθύνσεις φίλων του στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί να βρει όπλα και να κρυφτεί. Επίσης του έδειχνε με διάφορα σκίτσα πώς να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις εκρηκτικές ύλες. Ο Σταρκ εγκατέλειψε πολύ γρήγορα το κελί της φυλακής, αν και έσερνε πίσω του μια μακριά ουρά από κατηγορίες, οι οποίες για τους συνηθισμένους θνητούς συνεπάγονται βαριές ποινές. Κι όταν ο Σταρκ αποφυλακίστηκε, στις 11 του Απρίλη του 1979 στην Μπολόνια (ύστερα πια από τη δολοφονία στην Ιταλία του Μόρο που θεωρήθηκε έργο των "Ερυθρών Ταξιαρχιών"), ο δικαστής χρησιμοποίησε την ακόλουθη παράξενη διατύπωση: Ο Σταρκ δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου επειδή "είναι πράκτορας της ΣΙΑ και δούλευε μ' αυτή την ιδιότητα" (!). Να, λοιπόν, η έμπρακτη επιβεβαίωση αυτού που γράφει στο "εγχειρίδιό" του ο στρατηγός Ουέστμορλεντ για τη χρησιμοποίηση από την αμερικανική κατασκοπεία των "ακροαριστερών"!».

Δε σας τα 'χουν πει αυτά, κύριε δημοσιολόγε, ή ακολουθείτε τη λογική ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Ο,τι και αν συμβαίνει η δημοσιογραφία σας είναι κάλπικη, άρα και επικίνδυνη.

06/03/2012


Κώστα Γιαννακίδη (PROTAGON)
Μια καρέκλα εκτοξεύεται προς τη σκηνή-θα τη δείτε στο βίντεο. Έχουν προηγηθεί γιαούρτια. Και καφέδες. Και εκατοντάδες ύβρεις. Όμως ο Νταλάρας παραμένει εκεί. Και αρνείται να υποχωρήσει μπροστά στην ανώνυμη αλητεία, στον άθλιο τσαμπουκά που θα ιδιοποιηθεί τον χαρακτηρισμό της δίκαιης οργής για να διεκδικήσει αποδοχή.

Τι είναι αυτοί οι τύποι που βρίζουν τον Νταλάρα; Μικρή σημασία έχει, δεν θα μάθουμε ποτέ αν και στα σχόλια από κάτω θα μπουν ένα σωρό βολικές γενικεύσεις με χώρο για όλους. Επίσης θα μας πουν ότι η «δίκαιη οργή» δεν στρέφεται απαραιτήτως κατά του προσώπου, αλλά εναντίον αυτού που συμβολίζει ο Νταλάρας. Δηλαδή τι στο διάολο συμβολίζει ο Νταλάρας; Την τέχνη που ζευγαρώνει με το κατεστημένο; Ωραία, ας πούμε ότι είναι έτσι. Διότι κρατικοδίαιτος δεν υπήρξε. Και μετά; Καρέκλες. Αναπόφευκτα. Έχει μείνει κάτι από την έννοια του μέτρου; Όχι. Όταν η ίδια η υπουργός Παιδείας ζητεί συγγνώμη επειδή επέκρινε τις μούντζες των μαθητών, γιατί να μην νομιμοποιηθεί η καρεκλιά προς τον Νταλάρα; Εν τέλει ας νομιμοποιηθεί το δικαίωμα της αυθαίρετης βίαιης επίθεσης σε οτιδήποτε ενοχλεί την «αυθόρμητη λαϊκή έκφραση». Αύριο κάποιοι άλλοι μπορούν να πετάξουν καρέκλες στον Μικρούτσικο επειδή ο «Σταυρός του Νότου» δεν ασκεί κριτική στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Υπάρχει κάποιος που καθορίζει τον στόχο και το κριτήριο; Μη μου πείτε για τον λαό γιατί θα σας ρωτήσω ποιον ακριβώς λαό εννοείτε, θα σας παρακαλέσω να τον αντιστοιχίσετε με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων.

Όχι, μην καταπίνετε το ψέμα. Δεν είναι ο λαός που πετούσε καρέκλες χθες στον Νταλάρα και αύριο στον οποιοδήποτε άλλον. Είναι η ανοχή του λαού ή ο φόβος του απέναντι σε ακραίες μειοψηφίες και σε κτηνώδεις συμπεριφορές. Είναι η συλλογική μας αδιαφορία, ο κυνισμός μπροστά στο χυδαίο, η αναγνώριση της αλητείας ως ένα κομμάτι του κοινού μας πολιτισμού. Κάπως έτσι, τα θρασύδειλα φασιστοειδή του μπούγιου χτυπούν ρυθμικά της μπότες τους, υψώνουν τις φωνές τους, παίρνουν την οργή και τη μετατρέπουν σε υστερία. Ευτυχώς ο Νταλάρας έμεινε στη θέση του. Μόνος απέναντι σε πολλούς, επώνυμος μπροστά σε ανώνυμους. Άντρας. Και, όντως, τους είχε χεσμένους.

06/03/2012

Μαργαρίτας Μυτιληναίου (PROTAGON)

Πόση τζάμπα μαγκιά χρειάζεται ένας παλικαράς για να γιαουρτώσει έναν καλλιτέχνη που βρίσκεται πάνω στη σκηνή; Πόση αθάνατη ελληνική λεβεντιά κρύβεται πίσω από ένα χέρι που σημαδεύει με ένα αυγό το κεφάλι του ίδιου καλλιτέχνη; Πόση δημοκρατία εξαργυρώνουμε με τις μούντζες, τις βρισιές και τις αποδοκιμασίες;

Εξηγούμαι.

Γεγονός πρώτο: οι, με ελεύθερη είσοδο, συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα στη Νίκαια, το Ίλιον και αλλού.

Γεγονός δεύτερο: οι λεκτικές- και όχι μόνο- επιθέσεις που δέχτηκαν εκείνος και οι μουσικοί του, ειδικά χτες το βράδυ.

Έβλεπα το βίντεο στη lifo.gr και δεν πίστευα στα μάτια μου. Εκείνος, με όπλο την κιθάρα του, τραγουδάει. Οι «δημοκράτες» της φακής ουρλιάζουν, αποδοκιμάζουν, σφυρίζουν. Πετούν δίπλα του χαρτοπετσέτες που μοιάζουν με χαρτονομίσματα, ακριβώς όπως έκαναν οι Αεκτζήδες επί «προδοσίας» Ντούσκο, και καλά. Εκείνος δεν σταματά να τραγουδά. 2-3 αυγά πετιούνται στον αέρα. Δεν μοιάζουν να βρίσκουν στόχο. Σε λίγο, ένα γιαούρτι προσγειώνεται στο στήθος του. Εκείνος συνεχίζει να τραγουδά. Όσο λίγο τον ξέρω, γνωρίζω πόσο πεισματάρης είναι. Δεν θα τα παρατούσε. Δεν θα κατέβαινε από τη σκηνή ό, τι κι αν γινότανε.

Τελειώνει το τραγούδι του. 4-5 άντρες, κάποιοι με κουκούλες, ανεβαίνουν στο stage. Τον πλησιάζουν απειλητικά. Εκείνος, μπροστά στο μικρόφωνο, ακίνητος. Ξαναρχίζει να τραγουδά. Κάποιοι, πιο ψύχραιμοι, κατεβάζουν τους τζάμπα μάγκες κάτω. Τα πλάνα είναι μακρινά. Δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του Νταλάρα στο βίντεο. Δεν μπορώ να καταλάβω αν φοβήθηκε, αν σάστισε ή αν, από μέσα του, έκανε το σταυρό του για να βγει σώος από αυτή τη δύσκολη βραδιά.

Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι τόσο μένος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουμε αποπροσανατολιστεί όλοι τόσο πολύ. Δεν μπορώ να καταλάβω πού θα μας οδηγήσει τόσο απόλυτο μίσος. Ναι, ξέρω. Πάλι θα μου πείτε για την Άννα Νταλάρα, για τις πάντα έντονα πολιτικές δηλώσεις του ίδιου, για τα χρήματα που έχει βγάλει τραγουδώντας μέσα κι έξω από τη χώρα για πάνω από 40 χρόνια. Και; Ποιους παλιούς λογαριασμούς ξεπληρώνει ένα γιαούρτι; Ποια συνείδηση ξεπλένουν μερικά ιπτάμενα αυγά; Και γιατί πρέπει να τιμωρηθεί με τόση απαξίωση ένας άνθρωπος που δεν ψηφίστηκε ποτέ να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Eurogroup και το IMF; Δηλαδή, στους πραγματικούς φταίχτες, τι πρέπει να κάνουμε; Να τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα; Αφού πάλι αυτούς θα ψηφίσουμε. Κρυφά. Με τη μυστική μας ψήφο. Φανερά, θα γιαουρτώνουμε τους Νταλάρες γιατί κάθονται ακίνητοι στο κέντρο της σκηνής.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ολη η συνέντευξη ποταμός του Αδαμάντιου Πεπελάση στο περιοδικό "ΜΟΝΟ", κόλαφος για τους Γιώργο και Ανδρέα Παπανδρέου και Βενιζέλο!

Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.


Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.

Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.



Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ' αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.

Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε...
τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.


Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.

Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β' Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.

Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;
Ναι, ναι, ναι...Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ.Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι' αυτούς σημαντικά; Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού; Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ' άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.


Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;

Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη;
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.

Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ' αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.

Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι' αυτή;
Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ' αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.

Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης;
Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.


Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο;
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.

Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο '60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ' ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε; Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!


Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.

Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν;
Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε; Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.

Του χα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε; Ξέρεις τι λέει για σένα; Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.

Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας;
Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.

Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;
Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.


Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας; Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.

Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ' όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.

Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ' αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;

Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας... Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά